پزشکی نوین



درمان زخم با لیزر تراپی

لیزر تراپی سطح پایین ( LLLT ) یک روش درمانی برای درمان درد و تسریع درمان زخم است. در این روش درمانی از لیزر سطح پایین برای تغییر فرآیند درمان زخم در سطح سلولی استفاده می شود. در حالی که دقیقا مشخص نیست که روش درمانی لیزر در سطح پایین چگونه عمل می کند، اما تصور می شود که 

لیزر تراپی زخم، سبب کاهش التهاب در پی کاهش تعداد مواد شیمیایی سلولی و آنزیم های مربوط به درد و التهاب، می شود. دیگر مکانیسم اثر لیزردرمانی ممکن است مربوط به تحریک سلول ها برای افزایش تولید آنزیم های خاصی باشد که بر تکثیر سلولی یا تقسیم سلول تاثیر می گذارد، باشد که در نتیجه این امر موجب سرعت بخشیدن به روند درمان زخم می شود. به نظر می رسد که اثرات لیزر درمانی سطح پایین، با طول موج خاصی از درمان لیزر ارتباط داشته باشد.

طول موج ایده آل، مدت زمان درمان و محل درمان برای هر بیمار و هر زخمی متفاوت است.

موارد استفاده از لیزر تراپی

طبق آمار بسیاری از زخم ها به وسیله لیزر تراپی سطح پایین، بهبود یافته اند و یا حداقل از طریق این درمان آسیبی ندیده اند. شرایط پزشکی که ممکن است از 

لیزر درمانی سطح پایین استفاده شود عبارتند از:

  • زخم مزمن

  • زخم حاد

  • زخم جراحی

  • درد مزمن مفصلی
  • کمر درد مزمن یا گردن درد

روش درمان لیزر تراپی

در طول درمان با

 لیزرتراپی، یک دستگاه لیزر در کنار و یا مستقیما بر روی بدن برای مدت زمان مشخصی، نگهداری می شود. اگر که دستگاه به طور مستقیم بر روی بدن قرار بگیرد، یک صفحه کوچک بین دستگاه لیزر و سطح پوست بدن قرار داده می شود و فاصله ای حدود دو میلیمتر بین رو سطح، ایجاد می کند. در طول درمان، طول موج خاصی از نور منتشر شده و پالس می شود. دوز درمان که شامل مدت زمان، ضربان و طول موج است، دستور العمل کلی بالینی است که توسط متخصص زخم تعیین می شود. اکثر افراد در طول درمان، هیچ دردی را احساس نمی کنند.

 مزایای لیزرتراپی زخم

از آنجایی که دستگاه لیزر کوچک است، می تواند به مناطقی از بدن اشاره کند که سایر روش های درمانی برای آن ناحیه، کارساز نبوده اند. علاوه بر این، روش درمان زخم با لیزر تراپی، یک روش بدون درد و غیر تهاجمی شناخته شده است در حالی که روش های درمانی دیگر ممکن است دردآور و دشوار باشد. همچنین 

لیزر درمانی زخم، امکان دسترسی به محل زخم را بدون ایجاد آسیب به بافت های اطراف را امکان پذیر می کند.

منبع سایت


پیشگیری از سرطان با تغذیه مناسب

طبق نظر 

متخصص تغذیه، برخی از غذاها و مواد غذایی ممکن است خطر ابتلا به سرطان را افزایش دهد و یا برعکس. مواد غذایی وجود دارند که می توانند به پیشگیری از سرطان کمک کنند.
بر طبق این نظر که در بین متخصصین تغذیه، مشترک است، محققین این موضوع را مورد بررسی قرار داده اند که چگونه این مواد غذایی و برخی از غذاها بر رشد سرطان در انسان تاثیر می گذارد.

رابطه بین مواد غذایی و سرطان

مواد غذایی گیاهی

مواد غذایی گیاهی شامل مواد شیمیایی- طبیعی هستند که به آن فیتوشیمیایی نیز گفته می شود. که عبارتند از:

  • کاروتنوئیدها: کاروتنوئیدها معمولا به رنگ های قرمز، نارنجی و زرد هستند و همچنین برخی از سبزیجاتی که به رنگ سبز تیره هستند حاوی این رنگ دانه ها هستند.
  • پنی فنول ها: پلی فنول ها در گیاهان، ادویه جات، سبزیجات، چای سبز، سیب و انواع توت ها یافت می شود.
    ترکیبات آلیمین: که عمدتا در پیازچه، سیر، تره فرنگی و پیاز یافت می شود.
  • آنتی اکسیدان: آنتی اکسیدان شامل بتا کاروتن، سلنیوم، ویتامین C و ویتامین E است. آنتی اکسیدان ها خطر آسیب اکسیدان ها را به طور چشمگیری کاهش می دهند. اکسیدان ها موادی هستند که منجر به آسیب سلول های بدن می شوند.

دیگر ویتامین ها و مواد معدنی: از دیگر مواد معدنی و ویتامین های موجود در مواد غذایی می توان به کلیسیم، ویتامین D و ویتامین B اشاره کرد.

فیبر رژیمی: بخش هایی از گیاهان و سبزیجات وجود دارد که غیر قابل هضم هستند. به این قسمت ها فیبر می گویند.
فیبر با کاهش تراکم انرژی و همچنین کاهش دادن سرعت عبور غذا از سیستم گوارش بدن سبب افزایش حس سیری در انسان می شود. که همین موضوع در کنترل وزن تاثیر بسزایی دارد. اما مهم ترین خاصیت فیبرها، کاهش احتمال ابتلا به بسیاری از سرطان ها، همچون سرطان روده و بسیاری دیگر از بیماری ها است.

غذاهای حاوی فیبر

  • غلات کامل و دانه ها، از جمله جو، بلغور، ذرت و چاودار
  • نان کامل و ماکارونی
  • حبوبات از جمله لوبیا، لوبیا سیاه، عدس و نخود فرنگی
  • سبزیجات و میوه ها

پروتئین: پروتئین در رژیم غذایی اکثر افراد وجود دارد:

  • گوشت
  • ماهی
  • مرغ
  • محصولات لبنی
  • تخم مرغ

در این بین، گوشت قرمز و گوشت فرآوری شده، بیشترین نگرانی را برای افزایش احتمال ابتلا به سرطان را دارد. که شامل گوشت گاو، گوساله و گوسفند است. گوشت قرمز همواره به عنوان یکی از عوامل خطر برای بروز سرطان مورد بررسی قرار می گیرد.

رابطه بین مواد غذایی و سرطان

 

رابطه بین مواد غذایی و سرطان

 

همیشه روابط بین مواد غذایی و سرطان ها یکی از چالش های پزشکی به شمار می رود. زیرا غذاها و مواد غذایی حاوی بخش هایی هستند که برخی از آن ها ممکن است خطر ابتلا به سرطان را کاهش دهد و یا به درمان آن کمک کند.
افراد نسبت به هم غذاهای مختلفی مصرف می کنند. مواد غذایی گاهی اوقات اثرات متفاوتی می تواند داشته باشد، برخی از تحقیقات نشان می دهد که طرز طبخ غذاها و نحوه آماده سازی آنان می تواند بر خطرات و یا منافع آن ماده تاثیر بگذارد.

تاثیر مواد غذایی گیاهی بر سرطان

طبق نظرات 

متخصص تغذیه، میوه ها و سبزیجات می تواند محافظ بدن در برابر برخی از سرطان ها باشند. مانند:

  • سرطان سر و گردن
  • سرطان مری
  • سرطان معده
  • سرطان ریه
  • سرطان پانکراس
  • سرطان پروستات
  • سرطان روده

مواد

فیتوشیمیایی موجود در میوه ها و سبزیجات، به طور چشمگیری می توانند خطر ابتلا به سرطان را کاهش دهند. برخی از این مواد به تنظیم هورمون ها نظیر هورمون استروژن کمک می کنند. برخی دیگر رشد سلول های سرطانی را کاهش و یا متوقف می کنند. و برخی از آن ها مانند آنتی اکسیدان ها، آسیب های ناشی از اکسیدان ها را به حداقل می رساند.

برای مقالات بیشتر از سایت

دکتر نیره کابلی دیدن فرمایید.


معرفی 

دستگاه Powershape II

بهتر است قبل از اینکه به مسائل مربوط به پیرامون این 

دستگاه لاغری بپردازیم، تا حدودی با ویژگی های این دستگاه لاغری آشنا شویم.

دستگاه پاورشیپ دوpowershape II  یک دستگاه چندمنظوره جهت شکل دادن و فرم دادن به بدن است. این دستگاه شامل چهار تکنولوژی RF چند قطبی ، RF دو قطبی ، لیزر خلاء و لیزرکم توان ( سطح پایین ) است. با ترکیب این چهار تکنولوژی در یک دستگاه، می توان به طور موثرتری جهت کاهش چربی بدن، کاهش سلولیت و کاهش دردهای عضلانی تلاش کرد. دستگاه Powershape 2 یک سیستم مدیریت بهینه بدن است که چهار تکنولوژی را در عین واحد دارا است.

سوالات متداول در رابطه با دستگاه لاغری پاورشیپ

ویژگی های دستگاه پاورشیپ ۲

برخی از ویژگی های 

دستگاه لاغری powershape 2 عبارتند از:

  • برای درمان قسمت های مختلف از بدن، دارای اپلیکاتورهای مختلف همچون اپلیکاتور خودکار، اپلیکاتور RF چندقطبی و اپلیکاتور صورت است.
  • یک روش لاغری و زیبایی غیرجراحی ( غیر تهاجمی ) محسوب می شود. بدون درد و بدون هیچ نوع عارضه جانبی است.
  • فرد در طول درمان خود، به هیچ عنوان احساس ناراحتی نمی کند.
  • دارای حرکت قدرتمند توسط غلتک های دو موتوره است.

سوالات متداول در رابطه با دستگاه لاغری موضعی

حال در این بین ممکن است در رابطه با نحوه عملکرد این

 دستگاه لاغری سوالاتی برای شما عزیزان پیش بیاید. خانم 

دکتر کابلی،

متخصص تغذیه، به سوالات متدوال در رابطه با دستگاه لاغری پاورشیپ، پاسخ داده اند.

آیا افرادی که دارای سنگ کلیه هستند می توانند از 

دستگاه لاغری پاورشیپ استفاده کنند؟

بله. استفاده از دستگاه لاغری برای افرادی که در یک یا دو کلیه خود سنگ دارند، مانعی ندارد.

در دوران بارداری یا شیردهی استفاده از 

دستگاه لاغری موضعی مجاز است؟

استفاده از دستگاه لاغری در دوران بارداری توصیه نمی شود. اما در دوران شیردهی مشکلی ندارد.

آیا می توان عدم تقارن و تفاوت سایز در دو بازو و  یا دو ران  را در افراد، با دستگاه لاغری اصلاح کرد؟

بله. یکی از کاربردها و ویژگی های اصلی 

دستگاه پاورشیپ، رفع و اصلاح اختلاف سایز و حتی ناهمواری ها در دو قسمت و دو طرف بدن همچون دو بازو و یا دو ران و یا حتی ناهمواری های روی شکم بعد از عمل لیپوماتیک می باشد.

چند جلسه نیاز است تا به نتیجه دلخواه از دستگاه لاغری رسید؟

تعداد جلسات مورد نیاز برای استفاده از 

دستگاه لاغری powershape در هر موضع از بدن با توجه به درجه چاقی متفاوت است.


برای مقالات بیشتر به

سایت دکتر نیره کابلی مراجعه فرمایید.


راه های ساده برای لاغری شکم و پهلو

یکی از بزرگترین سوالاتی که همواره برای بیشتر افرادی که اقدام به گرفتن 

رژیم لاغری کرده اند این است که چطور چربی شکم و پهلو خود را از دست دهند! بیشتر افرادی که به 

متخصص تغذیه مراجعه می کنند تاکید زیادی بر 

لاغری شکم و پهلو خود دارند.

قطعا کسانی که دارای چربی در شکم و پهلوهای خود هستند راه های زیادی را برای از بین بردن آن ها امتحان کرده اند. اما بهتر است بدانید که اگر تا به حال نتوانسته اید چربی شکمی خود را از دست دهید از روش اشتباهی استفاده کرده اید.

شما نیاز به ورزش های سنگین و پیاده روی بی پایان و یا مکمل ها ندارید. لازم نیست که رو به 

رژیم لاغری سریع و سخت بیاورید و یا طولانی مدت گرسنگی بکشید یا مانند برخی افراد اقدام به عمل جراحی برای لاغر کردن شکم و پهلو کنید!!!

راه های ساده برای لاغری شکم و پهلو


شکر نخورید و نوشیدنی های شیرین مصرف نکنید!

شکر اضافه بسیار ناسالم است. مطالعات نشان می دهد که شکر اثرات بسیار مضری بر روی متابولیک دارد. زمانی که بیش از حد نیاز بدن شکر تصفیه شده می خورید کبد مملو از فروکتوز می شود و همه آنچه را که بدن دریافت می کند را به چربی تبدیل می کند.

به گفته 

متخصص تغذیه مطالعات متعددی نشان داده است که شکر اضافی در بدن که منجر به انباشته شدن مقدار زیادی از فروکتوز در بدن می شود می تواند منجر به افزایش انباشتگی چربی در شکم و پهلو شود.

شکر چربی شکم و چربی کبد را افزایش می دهد که در نهایت می تواند منجر به مقاومت بدن به انسولین شده و بدن میزبان بسیاری از مشکلات متابولیکی می شود.

  • پس از همین لحظه شکر را از 

    رژیم غذایی و 

    رژیم لاغری خود حذف کنید.

خوردن پروتئین می تواند یک استراتژی بلند مدت برای

 لاغری شکم باشد!

زمانی که شما اقدام به کم کردن وزن خود با یک 

رژیم لاغری اصولی می کنید مهم ترن ماده برای بدن شما پروتئین است. تحقیقات نشان می دهد که پروتئین متابولیسم بدن را از ۸۰ تا ۱۰۰ کالری در روز افزایش می دهد. اگر هدف شما کاهش وزن و لاغری شکم و پهلو است پس اضافه کردن پروتئین به رژیم لاغری شاید تنها تغییری است که برای شما نیاز است.

پروتئین نه تنها می تواند به از دست دادن وزن کمک کند بلکه می تواند از برگشت دوباره وزن اضافه جلوگیری کند.

طبق نظر متخصص تغذیه پروتئین در برابر چربی شکمی بسیار موثر است به طوری که مقدار و کیفیت پروتئین دریافتی به طور مع با چربی شکم ارتباط دارد. بدین معنی که افرادی که بیشتر و بهتر پروتئین مصرف می کنند چربی کمتری دارند.

 

راه های ساده برای لاغری شکم و پهلو

 

کاهش مصرف کربوهیدرات!

بنا به گفته خانم 

دکتر کابلی 

دکتر تغذیه محدودیت مصرف کربوهیدرات روشی بسیار مناسب برای از دست دادن چربی بدن است.

این امر توسط مطالعات متعددی توسط متخصصین تغذیه پشتیبانی می شود. زمانی که افراد مصرف کربوهیدرات را کاهش می دهند به طور طبیعی اشتهای آنها کاهش می یابد و در پی آن وزنشان کمتر می شود.

همچنین مطالعات انجام شده نشان می دهد که رژیم هایی که دارای کربوهیدرات کم تری هستند به طور ویژه ای چربی را در شکم و اطراف شکم و همچنین در کبد هدف قرار می دهد. لازم است که بدانید اجتناب از مصرف کربوهیدرات های تصفیه شده مانند نان سفید و پاستا برای پیشگیری از چربی های اضافه در شکم و پهلو کافی است.

خوردن غذاهای حاوی فیبر به ویژه فیبر ویسکوز!

ادعا می شود که خوردن مقدار زیادی از فیبر می تواند به کاهش وزن کمک کند.

این موضوع درست است اما نکته مهم در رابطه با این ادعا این است که به خاطر داشته باشید که تمام فیبرها در رابطه با این موضوع صدق نمی کنند. فیبرهایی که به کاهش چربی و وزن کمک می کنند فیبرهای محلول و ویسکوز هستند.

این نوع فیبر به آب متصل می شود و ژل ضخیمی را تشکیل می دهد که در شکم قرار می گیرند. این ژل می تواند حرکت غذا را از شکم و روده کوچک آهسته تر کند. این عمل باعث هضم بهتر غذا و جذب مواد مغذی می شود. نتیجه نهایی این عمل طولانی بودن حس سیری در شما و کاهش اشتهای شما است.


برای دیدن مقالات بیشتر از

سایت دکتر نیره کابلی دیدن فرمایید.


درمان زخم با لیزر تراپی

لیزر تراپی سطح پایین ( LLLT ) یک روش درمانی برای درمان درد و تسریع درمان زخم است. در این روش درمانی از لیزر سطح پایین برای تغییر فرآیند درمان زخم در سطح سلولی استفاده می شود. در حالی که دقیقا مشخص نیست که روش درمانی لیزر در سطح پایین چگونه عمل می کند، اما تصور می شود که 

لیزر تراپی زخم، سبب کاهش التهاب در پی کاهش تعداد مواد شیمیایی سلولی و آنزیم های مربوط به درد و التهاب، می شود. دیگر مکانیسم اثر لیزردرمانی ممکن است مربوط به تحریک سلول ها برای افزایش تولید آنزیم های خاصی باشد که بر تکثیر سلولی یا تقسیم سلول تاثیر می گذارد، باشد که در نتیجه این امر موجب سرعت بخشیدن به روند درمان زخم می شود. به نظر می رسد که اثرات لیزر درمانی سطح پایین، با طول موج خاصی از درمان لیزر ارتباط داشته باشد.

طول موج ایده آل، مدت زمان درمان و محل درمان برای هر بیمار و هر زخمی متفاوت است.

موارد استفاده از لیزر تراپی

طبق آمار بسیاری از زخم ها به وسیله لیزر تراپی سطح پایین، بهبود یافته اند و یا حداقل از طریق این درمان آسیبی ندیده اند. شرایط پزشکی که ممکن است از 

لیزر درمانی سطح پایین استفاده شود عبارتند از:

  • زخم مزمن

  • زخم حاد

  • زخم جراحی

  • درد مزمن مفصلی
  • کمر درد مزمن یا گردن درد

روش درمان لیزر تراپی

در طول درمان با

 لیزرتراپی، یک دستگاه لیزر در کنار و یا مستقیما بر روی بدن برای مدت زمان مشخصی، نگهداری می شود. اگر که دستگاه به طور مستقیم بر روی بدن قرار بگیرد، یک صفحه کوچک بین دستگاه لیزر و سطح پوست بدن قرار داده می شود و فاصله ای حدود دو میلیمتر بین رو سطح، ایجاد می کند. در طول درمان، طول موج خاصی از نور منتشر شده و پالس می شود. دوز درمان که شامل مدت زمان، ضربان و طول موج است، دستور العمل کلی بالینی است که توسط متخصص زخم تعیین می شود. اکثر افراد در طول درمان، هیچ دردی را احساس نمی کنند.

 مزایای لیزرتراپی زخم

از آنجایی که دستگاه لیزر کوچک است، می تواند به مناطقی از بدن اشاره کند که سایر روش های درمانی برای آن ناحیه، کارساز نبوده اند. علاوه بر این، روش درمان زخم با لیزر تراپی، یک روش بدون درد و غیر تهاجمی شناخته شده است در حالی که روش های درمانی دیگر ممکن است دردآور و دشوار باشد. همچنین 

لیزر درمانی زخم، امکان دسترسی به محل زخم را بدون ایجاد آسیب به بافت های اطراف را امکان پذیر می کند.

منبع سایت


مراحل مراقبت از زخم

روزانه بسیاری از افراد ممکن است دچار برش و خراشیدگی هایی بر روی پوستشان شوند، اما با نداشتن آگاهی کافی از 

روش های مراقبت از زخم، شرایط را برای پیشرفت و عفونت زخم فراهم می کنند. شما با رعایت چند نکته کوچک می توانید در کمترین زمان، زخم ایجاد شده را درمان کنید. در ادامه مطلب روش های ساده برای 

مراقب از زخم در اختیار شما قرار می گیرد.

اندکی خونریزی خوب است!

 

مراحل مراقبت از زخم

خون به تمیز شدن 

زخم کمک می کند، بنابراین خونریزی به مقدار کم، برای زخم خوب است. خونریزی در اکثر بریدگی ها و خراش های کوچک به سرعت متوقف می شود. در صورتی که خونریزی زخم قطع نشود می توانید از یک تکه گاز کمک بگیرید آن را بر روی زخم قرار دهید. اگر دوباره خون از آن عبور کند می توانید یک لایه دیگر از گاز را بر روی آن قرار دهید. توجه داشته باشید که گاز قبلی را از روی زخم برندارید زیرا ممکن است سبب خونریزی دوباره زخم شود.

به آرامی بریدگی و خراش ها را تمیز کنید

 

مراحل مراقبت از زخم

 

اگر یک برش یا خراشیدگی دیگری دارید، گام اول شما آسان است: زخم را با آب سرد شستشو دهید. سپس با یک موچین ضدعفونی شده با الکل، هرگونه سنگریزه یا تراشه اضافه را از روی زخم بردارید. اطراف 

زخم را به آرامی با یک لیف و صابون شستشو دهید. از صابون تحریک کننده، ید، الکل یا پراکسید هیدروژنه استفاده نکنید، آب تمیز و تصفیه شده تمام چیزی است که شما نیاز دارید.

آیا به کرم آنتی بیوتیک نیاز دارید؟

 

مراحل مراقبت از زخم

 

کرم و پماد آنتی بیوتیک نه تنها رطوبت زخم را حفظ می کند بلکه خطر ابتلا به عفونت را کاهش می دهد. اگر از یک آنتی بیوتیک استفاده می کنید، یک لایه نازک از آن را بر روی زخم اعمال کنید. ممکن است برخی از افراد به پماد آنتی بیوتیک حساسیت داشته باشند، در صورت مشاهده هر گونه قرمزی و یا جوش بر روی پوست، استفاده از پماد را قطع کنید.

زخم را پانسمان کنیم یا نه؟

 

مراحل مراقبت از زخم

 

اگر 

زخم شما در قسمتی است که ممکن است در زیر لباستان قرار بگیرد، بهتر است آن را با یک بانداژ مناسب پوشش دهید. اگر فکر می کنید زخم در معرض خطر بزرگتر شدن ( باز شدن ) یا 

عفونت زخم است، از یک پانسمان چسبنده برای جلوگیری از نفوذ باکتری ها استفاده کنید. لازم است پانسمان زخم را هر روز تعویض کنید.

علائم حساسیت به پانسمان

 

مراحل مراقبت از زخم

 

اگر احساس خارش و یا سوزش در زیر پانسمان خود دارید، ممکن است نسبت به چسب استفاده شده در چسب زخم و پانسمان خود حساسیت داشته باشید. برای پوست های حساس سعی کنید از باند و پانسمان عاری از چسب استفاده کنید.

علائم 

درمان زخم

 

مراحل مراقبت از زخم

 

تقریبا به محض اینکه یک برش یا خراش برمی دارید، بدن شروع به التیام زخم می کند. گلبول های سفید خون به باکتری هایی که موجب عفونت می شود، حمله می کند. پلاکت ها، گلبول های قرمز و فیرین باعث ایجاد یک ه ژله ای بر روی زخم می شوند و به زودی شکل محافظتی زخم را تشکیل می دهند. اگر زخم شما شروع به خارش کند، آرام باشید. این یک نشانه برای 

درمان زخماست.

منبع سایت


چگونه از عفونت غیرقابل کنترل زخم پای دیابتی پیشگیری کنیم

مراقبت غیراصولی از 

زخم پای دیابتی باعث افزایش ابتلا به عوارضی مانند عفونت می شود.

پیشگیری و درمان زخم پای دیابتی یک اولویت مهم برای افراد مبتلا به دیابت است. تقریبا ۱۵ تا ۲۵ درصد از افراد مبتلا به دیابت، در طول زندگی خود مبتلا به زخم پای دیابتی می شوند. زخم پا اگر به موقع درمان نشود می تواند به سرعت تبدیل به زخم چرکی شود. زخم های پا نیاز به مراقبت و درمان پیشرفته دارند، اگر تحت درمان قرار نگیرند در نهایت ممکن است منجر به قطع عضو یا افزایش خطر ابتلا به مشکلات جدی سلامتی شوند.

چگونه از عفونت غیرقابل کنترل زخم پای دیابتی پیشگیری کنیم

نکته مهم در این بین؛ این است که هزینه درمان یک 

زخم پای دیابتی عفونی چندین برابر درمان زخمی است که در مراحل اولیه تشخیص داده می شود. خوشبختانه می توان با مراجعه به موقع به 

متخصص زخم دیابتی، از این امر پیشگیری کرد.

مراقبت از زخم پای دیابتی

همانند سایر موارد پزشکی، بهترین درمان برای زخم های دیابتی، پیشگیری است. شستشوی روزانه ی پاها و استفاده از لوسیون مرطوب کننده، گام های ضروری برای سلامت پاها در افراد مبتلا به دیابت است. تمیز و مرطوب نگه داشتن پوست می تواند به محافظت پاها در برابر هر گونه آسیبی کمک کند و در برابر ترک خوردگی و تاول ها که می توانند منجر به زخم پای دیابتی شوند، سبب مقاومت پوست شود.

کفش و جوراب های طبی مخصوص افراد دیابتی، برای پیشگیری از سایش پوست و ایجاد تاول ها، بسیار موثر است. ناخن های پا باید به طور مرتب کوتاه و تمیز شوند تا از انباشته شدن کثیفی و آلودگی ها جلوگیری شود.

آگاهی از سلامت پاها

برای افرادی که مبتلا به دیابت هستند، مراقبت از پاها و آگاهی از سلامت پاها بسیار مهم است. افراد دیابتی مستعد ابتلا به بیماری نوروپاتی محیطی هستند که سبب ضعف گردش خون در بدن به ویژه در اندام های انتهایی بدن می شود. در نتیجه منجر به از دست دادن احساس در پاها می شود. به همین دلیل بررسی روزانه پاها برای 

جلوگیری از عفونت غیرقابل کنترل پاها ضروری است.

درمان سریع زخم های کوچک پا

اگر در ابتدا متوجه یک خراش، برش یا کبودی کوچک بر روی پاهایتان شوید، باید بلافاصله آن ها را درمان کنید و این زخم های کوچک را نادیده نگیرید. زخم های کوچک باید به آرامی پاک شوند و با یک آنتی سپتیک موضعی و دیگر محصولات مناسب 

مراقبت از زخم، درمان شوند.

داروهای خانگی می تواند زخم را وخیم تر و مانع بهبودی آن شود. اگر زخم های کوچک در عرض ۱ تا ۲ روز بهبود نیابد، سریعا با

متخصص زخم عفونی م کنید تا علائم عفونت را بررسی کنند.

منبع سایت


آفلودینگ زخم پای دیابتی

آفلودینگ زخم یا تخلیه بار ( کاهش فشار ) به کاهش فشار وزن بدن بر روی پا و 

درمان زخم پای دیابتی کمک می کند.

 

آفلودینگ زخم پای دیابتی

 

زمانی که فرد مبتلا به بیماری دیابت، زخم پای دیابتی را تجربه می کند، با توجه به عوامل مختلف ممکن است زمان بهبود زخم طولانی شود. افراد با این بیماری متابولیک در خطر کاهش جریان خون به سمت اندام های تهتانی بدن هستند که می تواند منجر به عفونت زخم شود. علاوه بر این، کاهش جریان خون به معنای فقدان احساس در پاها است که فرد نمی تواند به موقع زخم یا عفونت را در پاهای خود تشخیص دهد. یکی دیگر از عوامل در طولانی شدن زمان درمان زخم پای دیابتی، فشار مداوم بر روی پاها است، فشار زیاد می تواند تاثیر منفی بر بهبود زخم داشته باشد و مراحل درمان را کند کند. این دقیقا زمانی است که ما به آفلودینگ پای دیابتی نیاز خواهیم داشت.

 

آفلودینگ چیست؟

آفلودینگ یک احتیاط در بخش مراقبت از زخم است که کمک می کند تمام فشار بدن بر روی پا وارد نشود. متخصص زخم ممکن است روش آفلودینگ را با توجه به شرایط زخم شما، پیشنهاد دهد اما این موضوع بدین معنی نیست که شما دیگر نباید راه بروید یا به هیچ وجه وزن را خود را بر روی اندام آسیب دیده وارد نکنید. این روش کاهش فشار ضروری است، زیرا هنگامی که شما راه می روید، مقدار زیادی از فشار وزن بدنتان را پاها و قوزک پاها تحمل می کند. مقدار فشار وارد شده می تواند مانع جریان خون شود و در نتیجه مانع رشد عروق خونی جدید و همچنین بافت شود. به همین دلیل آفلودینگ می تواند به 

درمان زخم پای دیابتیکمک و مانع بروز عوارض دیگر همچون عفونت زخم شود.

 

 روش آفلودینگ زخم پای دیابتی چگونه انجام می شود؟

چندین روش برای انجام روش آفلودینگ وجود دارد که ساده ترین راه استراحت و کاهش فعالیت های روزانه است، با این حال این روش همیشه یک گزینه منطقی و قابل قبول نیست، علاوه بر این فقدان فعالیت بدنی در واقع ممکن است برای سلامت فرد، به ویژه فرد مبتلا به دیابت مضر باشد. یکی دیگر از روش های رایج آفلودینگ استفاده از کفش های تحصصی آفلودینگ است که به شما اجازه می دهد به طور متناوب بایستید و ثبات و تعادل خود را حفظ کنید، اما این روش برای راه رفتن طراحی نشده است. اگر که شما به علت موقعیت شغلی یا زندگی خود مجبور به پیاده روی باشید، متخصص زخم ممکن است واکر، عصا یا صندلی چرخدار را پیشنهاد دهد.

اما روشی که در حال حاضر توسط متخصصین زخم ارائه می شود، یکی از موثرترین روش های آفلودینگ محسوب می شود. در این روش ممکن است درمانگر زخم شما از پدهای سفت و ضخیم و گچ برای کاهش فشار وزن بدن بر روی زخم استفاده کند. البته این روش برای افراد مبتلا به زخم عفونی تجویز نمی شود، زیرا دسترسی به منطقه آسیب دیده را کاهش می دهد. با این حال اثربخشی آن در بهبود زخم پا در میان افراد مبتلا به دیابت به طور گسترده ای ثابت شده است. با متخصص زخم خود صحبت کنید تا تعیین کند که این روش برای آفلودینگ زخم پای شما مناسب است یا خیر.

منبع سایت


آیا می دانید زخم شما چگونه درمان می شود؟

آسیب به یکپارچگی پوست که تمام سطح بدن ما را پوشش می دهد زخم نامیده می شود. بهبود زخم یک مکانیسم دفاع از آسیب است. یک زخم تمیز و غیر التهابی، که در آن لبه های زخم با جراحی بهم می پیوندند، با کمترین ضایعات بافتی بهبود می یابد و به عنوان درمان اولیه زخم نامیده می شود. اگر لبه های زخم بهم نپیوندند، بافت از دست رفته و زخم های التهابی با بهبود زخم ثانویه، التیام می یابد. در درمان با بهبود زخم ثانویه، اسکار بیشتری بعد از بهبودی باقی می م 

بهبود اولیه زخم

اساسا شامل ۳ مرحله می شود:

  • پاسخ اولیه
  • بازسازی اپیتلیوم
  • تعمیر بافت های زیر جلدی

 

پاسخ اولیه به ۲ قسمت تقسیم می شود:

 

پاسخ مویرگ ها

اولین پاسخ به خونریزی در نتیجه آسیب، انقباض عروق خونی است که ۱۰-۵ دقیقه طول می کشد. مکانیسم انعقاد خون توسط پلاکت ها (پلاکت های خون) فعال می شود. پس از انقباض عروق، رگ ها انبساط می یابند و نفوذپذیری مویرگ ها افزایش می یابد. گلبول های سفید حالت چسبندگی پیدا می کنند و در عرض ۶۰-۳۰ دقیقه دیواره های رگ ها با این سلول ها پوشیده می شود. گلبول های قرمز نیز با انجام وظیفه به آن می پیوندند.

 

پاسخ سلولی

۴ تا ۵ روز بعد از آسیب، کلاژن سنتز می شود. الیاف کلاژن مانند چسب بین لبه های زخم عمل می کنند. ساختار جدید و دوام زخم را فراهم می کند. در روز پنجم، زمانی که سنتز کلاژن شروع به افزایش می کند، زخم ، تنها صاحب ۱۰٪ از نیروی کششی واقعی است. این نیرو در هفته ششم تا ۶۰ درصد افزایش می یابد و در عرض ۶ ماه به حداکثر می رسد.

 

بازسازی

اپیتلیوم

بین ۲۴ تا ۳۶ ساعت پس از صدمه، پسوند اپیتل به شکل سلول های باریک به اعماق زخم پیش می رود. این سلول ها، کلاژن زنده و مرده را از یکدیگر جدا می کنند و پوسته روی زخم را خارج می کنند.

 

تعمیر بافت های زیر جلدی

بافت شفادهنده گرانول و صورتی رنگ است. گرانول ها، عروق های مویرگی تازه تشکیل شده هستند و به راحتی خونریزی می کنند. بافت جدید، بافتی متورم شده است ، زیرا در ساختاری است که اجازه می دهد مایع و گلبول های قرمز در دیواره رگ های جدید از ورید خارج شوند. فیبرهای کلاژن به علت ساختار در برابر نیروی کششی مقاومت نشان می دهند. انواع کلاژن که در درمان زخم ها مهم هستند نوع ۱-۲-۳ هستند. این کلاژن ها ۹۵ درصد کل کلاژن بدن را تشکیل می دهد. از بین رفتن بافت در زخم ، باعث مرگ و میر بیشتر سلول ها و بافت ها می شود و واکنش شدید 

 مشاهده می شود. در نتیجه واکنش شدید التهابی ، زخم با علائم تغییر شکل بزرگ بهبود می یابد. مهمترین تفاوت بین بهبود زخم اولیه و ثانویه، انقباض زخم است. انقباض با کوتاه شدن الیاف کلاژن اتفاق می افتد.

 

عوامل موثر در بهبود زخم

 

عوامل محلی

  • وجود خون کافی ضروری است
  • هنگامی که زخم التهاب می یابد، باعث کاهش التیام زخم ، ایجاد زخم بزرگتر و تغییر شکل می شود
  • جسم خارجی: سیستم ماکروفاژ را به دلیل واکنش التهابی و فاگوسیت ها فعال می کند و مانع از بهبود زخم می شود
  • تابش: سبب تاخیر در بهبود زخم می شود.

 

عوامل سیستمیک

  • عوامل متابولیک: کمبود پروتئین، ویتامین C، ویتامین A و کمبود روی سبب تاخیر در التیام زخم می شود. دیابتی ها به عفونت بیشتر حساس هستند. کورتیکواستروئیدها سبب تاخیر در التیام می شوند.
  • داروهای سیتواستاتیک: این داروها که در درمان سرطان استفاده می شوند باعث تاخیر در بهبود زخم می شوند
  • سن: مطالعات انجام شده بر روی جنین در رحم، هیچ عارضه ای بر روی پوست جنین نشان نداده است. علت دقیق این موضوع شناخته شده نیست، اما وجود عامل رشد خاص و یا مقدار زیاد کلاژن در پوست جنین تخمین زده شده است. اگر چه پوست افراد بین ۹ تا ۲۵ ساله، سالم است و درمان سریع است، در صورت وجود زخم ها قرمز و گسترده هستند. پس از ۵۰ سالگی، زخم به آرامی بهبود می یابد، اما بافت اسکار کمتر می شود.

اند.


منبع سایت                                                   

مرکز درمان زخم|ازن درمانی|درمان PRP|وکیوم تراپی|دکتر مشتاق


راه های کاهش خطر قطع پای دیابتی

راه های بسیاری وجود دارد که افراد مبتلا به دیابت می توانند خطر قطع عضو را کاهش دهند.

آمپوتاسیون ( قطع عضو ) به دلایل مختلف از جمله تروما و در پی برخی شرایط پزشکی مزمن مانند دیابت رخ می دهد. طبق آمار در آمریکا هر سال تقریبا ۱۸۵.۰۰۰ نفر تحت عمل قطع عضو قرار می گیرند. علاوه بر این آمار، بسیاری از محققان معتقدند که این آمار تا سال ۲۰۵۰ به میزان قابل توجهی افزایش خواهد یافت و جمعیت آن بالغ بر ۳.۶ میلیون آمریکایی خواهد بود. خوشبختانه روش هایی وجود دارد که بیماران می توانند برای جلوگیری از این آسیب ها انجام دهند. و اغلب آن ها شامل مدیریت موثر و

درمان زخم پای دیابتی در زمان مناسب است.

 

راه های کاهش خطر قطع پای دیابتی

 

تشخیص به موقع عفونت

برخی از عفونت ها در نهایت ممکن است منجر به قطع عضو شود تا بتوان زندگی بیمار را نجات داد. یکی از این عفونت ها  superbug MRSA است که باعث ایجاد بیماری به نام نکروتایزینگ فاسیتیس یا فاشئیت نکروزان می شود که منجر به خورده شدن پوست می شود. در نتیجه مهم است که علائم عفونت را به موقع تشخیص دهیم. علائم شایع عفونت از جمله تب، زهکشی سیال، احساس ناخوشی، تورم و قرمزی، افزایش دمای بدن و افزایش دمای سطح زخم است. اگر هر یک از این نشانه ها را داشته باشید، لازم است سریعا با 

متخصص زخم خود تماس بگیرید.

 

مراقبت و 

درمان زخم پای دیابتی

زخم های دیابتی در بین افراد مبتلا به دیابت بسیار رایج هستند، تقریبا حدود ۵ درصد از کل افراد مبتلا به دیابت در طول زندگی خود، زخم پای دیابتی را تجربه می کنند و در نهایت یک درصد از آن ها مجبور به انجام عمل قطع عضو می شوند. آسان ترین راه برای جلوگیری از پیشرفت زخم دیابتی، توجه به نشانه های اولیه ایجاد زخم است. این نشانه ها شامل بی حسی پا و کاهش جریان خون است. برای مورد دوم مهم است که با درمان مناسب، جریان خون را به حالت طبیعی بازگرداند. ورزش منظم، رژیم غذایی مناسب و در نهایت اقدامات بهداشتی و پوشیدن کفش های مناسب افراد دیابتی، برای حفاظت از پاها در برابر زخم ضروری است.

 

پیشگیری از ابتلا به شارکوت

با اینکه بیماری شارکوت شایع نیست، اما در بین افراد مبتلا به دیابت احتمال ابتلا به آن افزایش می یابد. شارکوت در پی آسیب اعصاب در پا رخ می دهد و سپس منجر به تخریب مفاصل حامل بار می شود. در نهایت اگر آسیب بسیار شدید باشد، قطع عضو ممکن است تنها گزینه درمان باشد. به همین دلیل لازم است توجه زیادی به علائم پای شارکوت یعنی قرمزی و تورم طولانی مدت داشته باشید.


منبع سایت



آیا ورزش برای درمان زخم مفید است

همه زخم ها مترادف با بودن در بستر نیستند، به خصوص اگر آنها تحرک را محدود نکنند و بیمار به طور منظم فعالیت می کند. بجز مواردی که پزشک منع کند، فعالیت بدنی واقعا می تواند برای 

درمان زخم مفید باشد. نه تنها موجب افزایش جریان خون به منطقه آسیب دیده می شود، بلکه می تواند سلامت کلی شما را نیز افزایش دهد تا زخم سریع تر بهبود یابد.

در حالیکه شما قطعا باید مراقب باشید و قبل از انجام این کار با پزشک خود صحبت کنید، تمرینات ورزشی در هنگام زخم شدن کنار گذاشته نمی شوند. در اینجا مواردی است که شما باید در مورد ورزش و بهبود زخم بدانید:

 

آیا ورزش برای درمان زخم مفید است

 

مزایای ورزش برای درمان زخم

در حالی که فعال بودن ممکن است در هنگام زخمی شدن دشوار باشد، غلبه بر این چالش می تواند به طور شگفت آوری برای بهبود زخم مفید باشد. حفظ یک شیوه زندگی فعال، سلامت کلی را ارتقا می بخشد، که مخصوصا برای بیماران زخمی حیاتی است. فعالیت بدنی می تواند به بهبود بیماران کمک کند از طریق:

  • بهبود زخم تسریع شده
  • کاهش التهاب و آسیب اکسیداتیو
  • تقویت سلامت روانی

  • بهبود نتایج بیمار
  • به حداقل رساندن هزینه های درمان
  • تشویق به یک شیوه زندگی سالم

تحقیقات این ادعاها را پشتیبانی می کنند. یک مطالعه منتشر شده در مجله انجمن آمریکایی نفرولوژی شواهدی مبنی بر اثرات ضد التهابی تمرینات ورزشی را ارائه داد. اثرات ضد التهابی برای درمان زخم مفید است چرا که التهاب یکی از علل عمده افزایش درد در ناحیه آسیب دیده و تاخیر در بهبود زخم است.

بررسی اخیر سیستماتیک اثرات ورزش در بیماران مبتلا به زخم نیز نتیجه گرفت که،در حالی که تحقیقات بیشتر برای اندازه نمونه های بزرگ زخم ضروری است، مداخله ورزش می تواند زمان بهبود زخم را سرعت بخشد و از عود زخم جلوگیری کند.

 

احتیاط در ورزش کردن زمانی که زخمی هستید

اطمینان حاصل کنید که با پزشک خود م کنید که کدام نوع از ورزش ها در هر مرحله از بهبود زخم ایمن هستند. در حالی که ممکن است کمی درد را تجربه کنید، مراقب ناراحتی مفرط و یا علائم عفونت یا آسیب باشید.

همان طور که ضربان قلب شما افزایش می یابد و عرق کردن شروع می شود، مایع شور می تواند به زخم های شما برسد. این موضوع می تواند باعث شل شدن برخی از چسب های پانسمان شود و در نتیجه باعث باز شدن پانسمان و  قرار دادن زخم شما در معرض محیط اطراف شود. با دکتر زخم خود راجع به پانسمان های ضدآب برای جلوگیری از وقوع این اتفاق حین ورزش صحبت کنید.


منبع سایت


وکیوم تراپی زخم

بسته شدن زخم با کمک خلاء، یک نوع درمان برای کمک به بهبود زخم است که همچنین با عنوان وکیوم زخم نیز شناخته شده است. در طول درمان، یک دستگاه فشار هوای روی زخم را کاهش می دهد. اینکار می تواند به بهبود زخم کمک کند.
گازهای موجود در اطراف ما فشاری را روی سطح بدن ما ایجاد می کنند. دستگاه وکیوم زخم این فشار بر روی سطح زخم را برطرف می کند. اینکار می تواند به بهبود زخم از راه های متفاوت کمک کند. وکیوم می تواند به آرامی مایع را از درون زخم بکشاند، تورم را کاهش دهد و ممکن است به پاک کردن زخم و حذف باکتری ها نیز کمک کند. وکیوم همچنین به نزدیک کردن لبه های زخم به یکدیگر کمک کرده و ممکن است رشد بافت جدید را که باعث بسته شدن زخم می شود را تحریک کند.
یک سیستم وکیوم زخم دارای چند بخش است. پانسمان فوم یا گاز که به طور مستقیم بر روی زخم قرار می گیرد. یک نوار چسب که زخم را پوشش می دهد و یک لوله زهکشی که از زیر چسب می آید و به یک پمپ خلاء قابل حمل متصل می شود. این پمپ فشار هوای بر روی زخم را از بین می برد. اینکار ممکن است به طور مداوم یا دوره ای انجام پذیرد.
پانسمان هر 24 تا 72 ساعت ت تعویض می شود. در طول درمان، شما نیاز به حمل پمپ قابل حمل به هر جایی که می روید، دارید.

 

وکیوم تراپی زخم

چرا ممکن است نیاز به بسته شدن زخم با کمک وکیوم داشته باشم؟

ممکن است این درمان را برای زخم های تازه

( حاد ) نیاز داشته باشید. یا ممکن است برای زخم مزمن نیاز باشد. زخم مزمن زخمی است که با گذشت زمان به درستی درمان نمی شود. این زخم ها می توانند با زخم های مرتبط با دیابت رخ دهد. اگر اخیرا یک پیوند پوستی داشته اید، ممکن است نیاز به وکیوم زخم داشته باشید. همچنین شما ممکن است برای یک زخم بزرگ نیاز به وکیوم تراپی داشته باشید. زخم های بزرگ می تواند مدت زمان بیشتری برای بهبودی نیاز داشته باشند.

یک سیستم وکیوم زخم می تواند به سرعت درمان زخم شما کمک کند از طریق:

  • تخلیه مایع اضافی از زخم
  •  کاهش تورم
  •  کاهش باکتری در زخم

  •  نگه داری زخم بصورت مرطوب و گرl
  •  کمک به نزدیک شدن لبه های زخم
  •  افزایش جریان خون به زخم
  • کاهش قرمزی و تورم

    (التهاب)

وکیوم تراپی زخم مزایای دیگری را نیز نسبت به سایر انواع مراقبت از زخم ارائه می دهد. ممکن است ناراحتی کلی شما را کاهش دهد. پانسمان معمولا نیاز به تعویض کمتری دارد. و پانسمان راحت تر در جای خود قرار می گیرد.

 

وکیوم تراپی زخم

خطرات بسته شدن زخم با کمک وکیوم چیست؟

وکیوم زخم دارای برخی از خطرات نادر است، مانند:

  • خونریزی (که ممکن است شدید باشد)
  • عفونت زخم

  • ارتباط غیر طبیعی بین روده و پوست (فیستول روده)

آموزش مناسب در تعویض پانسمان می تواند به کاهش خطر این مشکلات کمک کند. همچنین، متخصص زخم شما وضعیت شما را به دقت بررسی کرده و به شما اطمینان می دهد که شما یک گزینه مناسب برای درمان هستید. برخی مشکلات می توانند خطر ایجاد عوارض را افزایش دهند، از جمله:

  • خطر بالای خونریزی از یک بیماری دیگر
  • عفونت زخم
  • عفونت استخوانی نزدیک
  • بافت زخم مرده
  • بافت سرطانی
  • پوست شکننده، از جمله استفاده طولانی مدت از استروئیدهای موضعی یا بالا رفتن سن
  • آلرژی به چسب
  • جریان خون بسیار ضعیف به زخم
  • زخم های نزدیک به مفاصل که ممکن است به علت حرکت دوباره باز شود

پزشک شما در مورد خطراتی که برای شما به وجود آید با شما بحث خواهد کرد. اطمینان حاصل کنید که با او درباره همه سوالات و نگرانی های خود صحبت کنید.

 

چگونه برای بسته شدن زخم با وکیووم باید آماده شوید؟

 

 

به احتمال زیاد نیازی به انجام کارهای زیادی برای آماده سازی برای وکیوم زخم ندارید. در بعضی موارد، ممکن است قبل از انجام این درمان، نیاز باشد صبر کنید. به عنوان مثال، ممکن است نیاز باشد که پزشک شما ابتدا عفونت زخم را درمان کند. ممکن است نیاز باشد که ابتدا بافت مرده یا آسیب دیده نیز از زخم شما حذف شود.
شما یا مراقب شما ( همراه ) ممکن است نیاز به آموزش در مورد نحوه استفاده از دستگاه VAC زخم داشته باشید. این کار در صورتی انجام می شود که بتوانید وکیوم زخم را در خانه داشته باشید. در موارد دیگر ممکن است نیاز به وکیوم تراپی زخم در یک کلینیک زخم داشته باشید. اگر شما در حال انجام درمان هستید، شما راجع به چگونگی استفاده از دستگاه آموزش خواهید دید.

اگر نیاز به انجام هر کار دیگری برای انجام وکیوم زخم داشته باشید درمانگر زخم شما به شما اطلاع خواهد داد.

 

در هنگام وکیوم زخم چه اتفاقی می افتد؟

  • یک متخصص زخم یا درمانگر زخم، زخم شما را با فوم و یا گاز پوشش می دهد. سپس یک نوار فیلم شفاف بر روی پانسمان و زخم گذاشته خواهد شد. این کار زخم را مهر و موم می کند. فوم به یک لوله زهکشی وصل می شود که به پمپ وکیوم متصل است. این پمپ قابل حمل است. هنگامی که پمپ روشن می شود، مایع از طریق فوم و لوله تخلیه می شود. پمپ ممکن است تمام مدت کار کند، یا ممکن است در دوره هایی خاموش و روشن شود. تنظیمات دقیق برای شما به نوع خاصی از دستگاه وکیوم زخم که استفاده می کنید، بستگی دارد.
  • شما ممکن است یک بار در روز نیاز به تعویض پانسمان داشته باشید و یا بسته به زخم خود نیاز به تعویض پانسمان در دفعات کمتر یا بیشتر داشته باشید. شما یا همراه شما ممکن است برای انجام این کار در خانه آموزش ببینید و یا ممکن است برای این کار نیاز به مراجعه پرستار زخم داشته باشید. اگر زخم بزرگ یا شدید دارید، ممکن است لازم باشد در یک مرکز مراقبت از زخم بمانید.
  • درمانگر شما ممکن است برای شما مسکن تجویز کند. این مسکن برای جلوگیری یا کاهش درد در طول تعویض پانسمان است.
  • در صورت وجود تب و یا افزایش تورم یا درد در زخم خود، حتما به پزشک خود اطلاع دهید. همچنین اگر در لوله یا مجموعه ی دستگاه خون یا ه های خون وجود دارد نیز به او اطلاع دهید.
  • شما احتمالا باید چند هفته یا چند ماه از وکیوم زخم استفاده کنید. در طول درمان، شما نیاز به حمل پمپ قابل حمل به هر جایی که می روید دارید. درمانگر شما به دقت روند درمان شما را پیگیری خواهد کرد.
  • در طول این مدت مطمئن شوید که تغذیه خوبی دارید و به اندازه کافی استراحت می کنید. این کارها برای بهبود مناسب زخم و جلوگیری از عفونت ضروری است. درمانگر شما می تواند به شما در مورد تغذیه در این دوران اطلاعات بیشتری بدهد.
  • گر سیگار می کشید، کمک بخواهید تا بتوانید آن را ترک کنید. مواد سمی در دود سیگار (به ویژه نیکوتین، مونوکسید کربن و سیانید هیدروژنه) به شدت توانایی بدن در بهبود زخم را مختل می کند.

 

پس از قطع دستگاه وکیوم زخم چه اتفاقی می افتد؟

اگر مبتلا به بیماری هستید که سبب ایجاد زخم می شود، نظیر دیابت، با درمانگر خود م کنید. او می تواند به شما برای جلوگیری از به وجود آمدن زخم های جدید در آینده کمک کند.

برای مقالات بیشتر به سایت 

کلینیک وکیوم تراپی

 مراجعه فرمایید.


آمپوتاسیون یا قطع عضو جراحی حذف تمام یا بخشی از یک اندام بدن مانند بازو، پا، انگشت پا، دست، ساق پا یا انگشت دست است.

قطع عضو پا – بالا یا پایین زانو – شایع ترین عمل جراحی قطع عضو است.

 

آمپوتاسیون، دلایل، مراحل و مراقبت های بعد از قطع عضو

 

دلایل آمپوتاسیون

دلایل زیادی وجود دارد که ممکن است قطع عضو نیاز باشد. شایع ترین علت برای قطع عضو گردش خون ضعیف به علت آسیب یا تنگ شدن شریان ها که با نام بیماری شریانی محیطی شناخته می شود، است. بدون جریان خون مناسب، سلول های بدن نمی توانند اکسیژن و مواد مغذی مورد نیاز خود را از جریان خون دریافت کنند. در نتیجه، بافت آسیب دیده شروع به مردن می کند و عفونت ممکن است در بافت ایجاد شود.

سایر علل قطع عضو عبارتند از:

  • آسیب شدید (از جمله آسیب ناشی از حادثه خودرو یا سوختگی جدی)
  • تومور سرطانی در استخوان یا عضله اندام
  • عفونت شدید که با آنتی بیوتیک ها یا درمان های دیگر بهتر نمی شود
  • ضخیم شدن بافت عصبی که نئوروما ((neuroma نامیده می شود
  • یخ زدگی
  • ناهنجاری های مادرزادی

 

مراحل آمپوتاسیون

قطع عضو معمولا نیاز به بستری شدن در بیمارستان به مدت 5 تا 14 روز یا بیشتر بسته به عمل جراحی و عوارض آن دارد. این روش می تواند بسته به اندام قطع شده و سلامت عمومی بیمار متفاوت باشد.

آمپوتاسیون ممکن است تحت بیهوشی عمومی انجام شود (به این معنی که بیمار خواب است) یا با بیهوشی نخاعی، که بدن از کمر به پایین بی حس می شود.

هنگام انجام قطع عضو، جراح تمام بافت آسیب دیده را با بر جا گذاشتن بافت سالم تا حد امکان، حذف می کند.

پزشک ممکن است از چندین روش برای تعیین محل قطع عضو و چگونگی برداشتن بافت استفاده کند. این روش ها شامل موارد زیر است:

  • بررسی پالس نزدیک جایی که جراح قصد دارد برش دهد
  • مقایسه دمای پوست اندام آسیب دیده با پوست اندام سالم
  • به دنبال مناطقی با پوست قرمز گشتن
  • بررسی اینکه آیا پوست در نزدیکی محلی که جراح قصد دارد برش دهد، هنوز حساس به لمس است

 

در طی خود روش جراح کارهای زیر را انجام می دهد:

  • بافت بیمار و استخوان خرد شده را برمی دارد
  • مناطق ناهموار از استخوان را صاف می کند
  • عروق خونی و اعصاب را مهر و موم می کند
  • عضلات را طوری برش داده و شکل می دهد که پایه یا انتهای اندام بتواند به یک اندام مصنوعی (پروتز) متصل شود.

جراح ممکن است با دوختن فلپ های پوست فورا زخم را ببندد (به نام قطع عضو بسته). یا جراح ممکن است برای امکان نیاز به حذف بافت بیشتر، محل جراحی را برای چند روز باز گذارد.

سپس تیم جراحی یک پانسمان استریل را روی زخم قرار داده و ممکن است یک جوراب شلواری را روی انتهای عضو قطع شده قرار دهد تا لوله های زهکشی یا باند را نگه دارد. پزشک ممکن است اندام را در حالت کشش قرار دهد، که در آن یک دستگاه موقعیت عضو را حفظ کرده و یا ممکن است از یک اسپلینت استفاده شود.

 

ریکاوری بعد از

آمپوتاسیون

ریکاوری بعد از قطع عضو به نوع روش و بیهوشی مورد استفاده بستگی دارد. درمانگر زخم پانسمان روی زخم را تعویض می کنند و یا ممکن است به بیمار تعویض پانسمان را آموزش دهند. دکتر بهبود زخم و هرگونه شرایطی که ممکن است با بهبود تداخل داشته باشد، مانند دیابت یا سخت شدن شریان ها را را تحت نظر گرفته و نظارت می کند. پزشک همچنین داروهایی را برای کاهش درد و کمک به پیشگیری از عفونت تجویز می کند.

اگر بیمار با درد فانتوم (دردی است که در فقدان یک عضو از بدن درک می‌شود) یا غم و اندوه و سوگ برای اندام قطع شده دچار مشکل شود، پزشک در صورت وم دارو و یا جلسات مشاوره توصیه می کند.

فیزیوتراپی، با تمرینات آرام و کشش های راحت شروع شده و اغلب سریعا بعد از عمل جراحی آغاز می گردد. تمرین با اندام مصنوعی ممکن است بعد از 10 تا 14 روز پس از عمل شروع شود.

در حالت ایده آل، زخم باید در حدود چهار تا هشت هفته بهبود یابد. اما شرایط جسمی و روحی برای از دست دادن یک عضو می تواند یک روند طولانی باشد. بهبود و توانبخشی درازمدت شامل موارد زیر خواهد بود:لینک متن به آدرس

  • تمرین برای بهبود قدرت عضلانی و کنترل بیشتر
  • فعالیت هایی برای کمک به بازگرداندن توانایی انجام فعالیت های روزمره و ارتقاء استقلال فردی
  • استفاده از اندام های مصنوعی و وسایل کمکی
  • حمایت احساسی، از جمله مشاوره، برای کمک به غم و اندوه در از دست دادن اندام و کنار آمدن با تصویر بدنی جدید

  • برای مقاله های بیشتر به سایت

    دکتر دهقانی زاده مراجعه کنید.

  • منبع سایت

    کلینیک درمان زخم|وبسایت رسمی مهدی دهقانی زاده


رابطه بیماری نوروپاتی و زخم پای دیابتی

 

نوروپاتی دیابتی چیست؟

نوروپاتی دیابتی آسیب عصبی است که ناشی از دیابت است. عصب ها بسته هایی از بافت های ویژه هستند که سیگنال های بین مغز شما و سایر قسمت های بدن شما را حمل می کنند. سیگنال ها:

  • اطلاعاتی در مورد حس ها ارسال می کنند
  • اجزای بدن شما را حرکت می دهند
  • عملکرد بدن مانند هضم را کنترل می کنند

 

انواع مختلف نوروپاتی دیابتی چیست؟

انواع نوروپاتی دیابتی عبارتند از:

 

نوروپاتی محیطی (Peripheral neuropathy)

نوروپاتی محیطی آسیب عصبی است که معمولا روی پا و ساق تاثیر و گاهی بر روی دست و بازوها تاثیر می گذارد.

 

نوروپاتی خودمختاری (Autonomic neuropathy)

نوروپاتی خودمختار آسیب به اعصابی است که اندام های داخلی را کنترل می کنند. نوروپاتی خودمختاری می تواند منجر به مشکلاتی در ضربان قلب و فشار خون، دستگاه گوارش، مثانه، اندام جنسی، غدد عرق، چشم و توانایی تشخیص هیپوگلیسمی (افت قندخون) شود.

 

نوروپاتی کانونی (Focal neuropathies)

نوروپاتی کانونی، شرایطی است که در آن شما به طور معمول به یک عصب تنها، اغلب در دست، سر، قسمت میانی بدن و پا آسیب می رسانید.

 

نوروپاتی نزدین (Proximal neuropathy)

نوروپاتی نزدین یا پروگزیمال یک نوع نادر و ناتوان کننده آسیب عصبی در لگن، باسن یا ران است. این نوع آسیب عصبی به طور خاص بر یک طرف بدن شما تاثیر می گذارد و به ندرت به طرف دیگر می رسد. نوروپاتی پروگزیمال اغلب باعث درد شدید می شود و ممکن است منجر به کاهش قابل توجه وزن گردد.

 

چه کسی بیشترین احتمال ابتلا به نوروپاتی دیابتی را دارد؟

اگر مبتلا به دیابت باشید، احتمال ابتلا به بیماری های عصبی ناشی از دیابت با افزایش سن و طولانی تر شدن مدت زمان درگیری با دیابت بالا می رود. مدیریت دیابت شما بخش مهمی از پیشگیری از مشکلات سلامتی مانند نوروپاتی دیابتی است.

اگر همزمان با دیابت دچار یکی از موارد زیر نیز هستید احتمال ابتلا به آسیب عصبی برای شما افزایش می یابد:

  • اضافه وزن
  • فشار خون بالا
  • کلسترول بالا
  • بیماری کلیوی پیشرفته
  • نوشیدن بیش از حد نوشیدنی های الکلی
  • سیگار کشیدن

تحقیقات همچنین نشان می دهد که ژن های خاص ممکن است احتمال مبتلا شدن افراد به نوروپاتی دیابتی را بیشتر کنند.

 

چه چیزی باعث نوروپاتی دیابتی می شود؟

با گذشت زمان، سطح قند خون بالا و سطح بالای چربی مانند تری گلیسیریدها در خون ناشی از دیابت می تواند به اعصاب شما آسیب برساند. سطوح بالای قند خون همچنین می توانند به عروق خونی کوچک شما که به سلول ها اکسیژن و مواد مغذی می فرستند، آسیب برساند. بدون اکسیژن کافی و مواد مغذی، اعصاب شما نمی توانند به خوبی عمل کنند.

 

نوروپاتی و زخم پای دیابتی

زخم پای دیابتی ناشی از از دست دادن احساس محیطی بوده و معمولا در افراد مبتلا به دیابت دیده می شود. نوروپاتی محیطی می تواند به عوارض در پا مانند زخم ها و عفونت ها منجر شود، زیرا به دلیل آسیب عصبی پای شما می تواند حس خود را از دست بدهد. در نتیجه، شما ممکن است متوجه نباشید که کفشهایتان باعث ایجاد زخم در پای شما می شود و یا پای شما آسیب دیده است.

بی حسی محلی، یا عدم احساس، در نقاط با فشار بالا در پا می تواند منجر به میکرو ترومای گسترش یافته، شکستن بافت های زیرین و در نهایت زخم پای دیابتی شود. علاوه بر این، نوروپاتی می تواند باعث شود که خراش ها و بریدگی های خفیف و جزئی بدون درمان مناسب رها شده و در نهایت منجر به ایجاد زخم های پا شود. به طور معمول نوروپاتی محیطی روی اعصاب حسی مسئول تشخیص احساسات مانند دما و درد تاثیر می گذارد. با این حال، نوروپاتی محیطی همچنین می تواند بر روی اعصاب موتور یا اعصاب حرکتی که مسئول انقباض عضلات است نیز تاثیر گذارد. آسیب به اعصاب حرکتی می تواند منجر به تضعیف عضلات شده و منجر به اختلال حرکتی عضلات منقبض و منبسط کننده گردد که در نهایت می تواند منجر به دفرمه شدن پا، مانند انگشتان خمیده شود. این بدشکلی ها سبب ایجاد فشار بیشتر روی نقطه های فشار در معرض زخم می گردد.

 

علائم زخم پای نوروپاتی

ظاهر زخم های پا نوروپاتیک براساس محل و گردش خون بیمار متفاوت خواهد بود و می تواند به عنوان میخچه یا تاول تا زخم های قرمز، قهوه ای یا سیاه ظاهر شوند. حاشیه های زخم معمولا تحلیل رفته و پوست اطراف آن اغلب پوسته پوسته می شود، عمق زخم به میزان آسیب های پوستی بستگی دارد. اغلب تحلیل در لبه زخم پا، مناطقی را ایجاد می کند که ممکن است باعث ایجاد عفونت شوند که می توانند در نهایت در صورت عدم درمان عفونت منجر به استئومیلیت (عفونت استخوان یا مغز استخوان) شود. ترکیبی از ایسکمی مرتبط با فشار (محدودیت در تامین خون)، نوروپاتی و واکنش تاخیردار بهبود، در مقایسه با سایر انواع زخم ها می تواند باعث عود عفونت قبل از درمان گردد. زخم به خودی خود معمولا بدون درد می ماند مگر اینکه عفونت و یا یک جزء شریانی در زخم وجود داشته باشد که اغلب باعث ناراحتی جزئی می شود. اندام به طور کلی پالس طبیعی را حفظ می کند و بیماران غالبا در پاسخ به عفونت تب نمی کنند.

 

سبب شناسی یا اتیولوژی

همانطور که در بالا ذکر شد، زخم های نوروپاتی ناشی از فشار مکرر روی پا است که حس کمتری دارند. با این حال، اگر با اختلالات عروقی همراه باشد، خطر قطع عضو از عفونت به طور قابل توجهی افزایش می یابد و زخم ها خشک تر دیده شده و در مناطقی که تحت فشار کمتری هستند مانند کناره های پا تشکیل می شود. زخم های نوروپاتی چند وجهی هستند یعنی بوسیله ترکیبی از عوامل بسیاری ایجاد می شوند، هرچند که نوروپاتی تقریبا یک فاکتور مشترک بین تمام این زخم ها است.

علاوه بر دیابت، سایر عوامل رایج که می توانند نوروپاتی محیطی ایجاد کنند عبارتند از:

  • شرایط اولیه سیستم مغز و اعصاب
  • نوروپاتی الکلی
  • نارسایی کلیه
  • فتق دیسک یا ناهنجاری های ستون فقرات
  • تروما
  • عمل جراحی

برخی از شرایط معمول کمتر که می تواند منجر به زخم های نوروپاتیک شود، جزام مزمن، مهره‌ شکاف یا اسپینا بیفیدا و نخاع ‌گشادگی یا سیرنگومیلی است.

 

عوارض جانبی

زخم پای دیابتی ناشی از نوروپاتی اگر بدون درمان رها شود می تواند منجر به عوارض جدی از جمله عفونت، نکروز بافت و در موارد شدید قطع عضو اندام شوند.

 

مطالعات تشخیصی

  • غربالگری عصب محیطی
  • سی تی اسکن
  • تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)
  • الکترومیوگرافی
  • سرعت هدایت عصبی
  • نمونه برداری عصبی
  • نمونه برداری پوست
  • کشت زخم

 

درمان زخم های پای نوروپاتی

اقدامات احتیاطی زیر می تواند به کاهش خطر ابتلا به زخم های نوروپاتی در بیماران در معرض خطر و به حداقل رساندن عوارض در بیماران که در حال حاضر علائم را نشان می دهند کمک کنند:

  • مراقبت های منظم پا برای برداشتن میخچه و نظارت برای زخم های پای بالقوه با مراجعه به پزشک را در نظر بگیرید.
  • روزانه پای خود را برای هر تغییر غیرمعمول رنگ، درجه حرارت، یا توسعه زخم ها و یا میخچه بررسی کنید.
  • اطمینان حاصل کنید که کفش شما مناسب است و بر روی نقاط فشار، فشاری وارد نکرده و فضای کافی برای هرگونه بدشکلی پا داراست. در انتخاب کفش می توانید از پزشک کمک بگیرید.
  • از پا در برابر آسیب، عفونت و حرارت حفاظت کنید.
  • هرگز پا یا با کفش جلوباز و یا صندل راه نروید. کفش های خود و یا حداقل دمپایی جلو بسته را در خانه بپوشید.
  • از خیساندن پا خودداری کنید. پای خیس خورده می تواند به راحتی و بدون اینکه فرد متوجه شود آسیب ببیند.
  • دیابت خود را کنترل و مدیریت کنید.

اولین گام در بهبود زخم های نوروپاتیک دیابتی دبریدمان زخم برای رسیدن به بافت سالم و دارای خونریزی است. اغلب زیر لایه سطحی بافت مرده عفونت وجود دارد که می تواند حتی به استخوان و مغز استخوان نیز گسترش یابد .دبریدمان باعث ارزیابی بهتر زخم و هر گونه عفونت های زیرین و همچنین ارائه یک محیط بهبود بهتر می شود. در حالت ایده آل، محیط زخم در هنگام بهبود باید مرطوب باشد، اما باید بتواند تنفس هم کند. خواص دقیق پانسمان استفاده شده توسط پزشک یا متخصص مراقبت از زخم باید با زخم مطابقت داشته باشد.

یکی از اجزای ضروری برای درمان موثر زخم های نوروپاتیک، کاهش فشار در ناحیه آسیب دیده است. با این حال، کاهش فشار ناشی از زخم باید با تشویق گردش خون مناسب به اندام ها متعادل شود، بنابراین استراحت بیش از حد در تخت توصیه نمی شود. برای کاهش فشار در ناحیه آسیب دیده، می توانید از کست تماسی یا بوت های کست قابل جابجایی که در حالی که اجازه می دهند بیمار فعال باقی بماند فشار را کم می کنند، استفاده کنید. کفش های درمانی نیز برای خدمت به اهداف مشابه در دسترس هستند، اما معمولا برای پیشگیری و یا برای جلوگیری از عود استفاده می شوند.

اگر زخم پس از اقدامات محافظه کارانه بهبود نیابد، ممکن است از جراحی استفاده شود.


برای مقالات بیشتر به سایت

دکتر دهقانی زاده دیدن فرمایید

منبع سایت

کلینیک درمان زخم|وبسایت رسمی مهدی دهقانی زاده


راهکارهای زیر به کنترل و مدیریت درد زخم در درمان های طولانی مدت، کمک می کند.

درمان برخی از

زخم ها ممکن است نیاز به مدت زمان بیشتری داشته باشد و هر مرحله از درمان می تواند باعث احساس درد در بیمار شود. خوشبختانه راه های متعددی وجود دارد که بیماران می توانند درد زخم خود را تسکین دهند. هر یک از این روش ها با هدف افزایش میزان بهبودی و تسکین درد زخم انجام می شود.

 

5 راهکار برای مقابله با درد زخم

 

لازم است توجه داشته باشید که همانند هر توصیه پزشکی دیگر، لازم است شما قبل از اعمال این نکات، با 

متخصص زخم خود م کنید. درد زخم انواع مختلفی دارد که هریک نیاز به روش های درمانی مختلفی خواهد داشت. بنابراین مطمئن شوید که در طول روند بهبودی تحت نظر متخصص زخم خود باشید. هر یک از راهکارهای زیر را بررسی کنید تا بدانید کدام یک بهترین روش برای کاهش درد زخم شما می باشد.

 

  • بلافاصله بعد از ایجاد یک جراحات، به مرکز درمان زخم مراجعه کنید!

 

5 راهکار برای مقابله با درد زخم

 

اولین کاری که باید پس از آسیب دیدن یا کشف زخم انجام دهید، درمان فوری زخم است. بسیاری از افراد مبتلا به زخم سعی می کنند قبل از اینکه به کلینیک زخم مراجعه کنند، اجازه دهند زخم التیام یابد یا به روش های خانگی سعی در درمان آن می کنند. عدم انجام مراقبت های پزشکی توسط 

درمانگر زخم در زمان مناسب می تواند روند درمان طولانی مدت و دردهای غیرقابل اجتناب ناشی از درمان نادرست و دیگر مشکلات اساسی را به دنبال داشته باشد.

اگر می خواهید زخم شما به موقع درمان شود و از درد زخم رهایی یابید، بهترین راه فقط مراجعه شما به کلینیک زخم و درمان مناسب توسط درمانگر زخم است.

 

  • از عفونت زخم پیشگیری کنید!

 

5 راهکار برای مقابله با درد زخم

 

پیشگیری از ابتلا به عفونت زخم در درمان زخم، اولویت بالایی دارد. زیرا عفونت زخم سبب افزایش درد می شود. هر برنامه ی درمان زخم باید شامل راهکارهای مناسب برای اجتناب از عفونت باشد. متخصص زخم ممکن است برای بسیاری از زخم ها، جهت پاک کردن زهکشی و بافت مرده به روش دبریدمان نیاز داشته باشد که ممکن است یک فرآیند درناک برای بیمار باشد. با این حال توجه داشته باشید که درد موقت در طول دبرید زخم از درد بلند مدت و عوارض زخم، پیشگیری می کند.

بوی بد زخم، التهاب غیر عادی یا مداوم، هر دو از علائم معمول عفونت زخم هستند. اگر این علائم را در زخم خود مشاهده کردید سریعا با متخصص زخم خود تماس بگیرید. در این مواقع ممکن است پزشک شما داروی آنتی بیوتیک و پانسمان های آنتی باکتریال را برای پیشگیری از درد و درمان عفونت، تجویز کند.

 

  • پانسمان زخم را به طور مرتب عوض کنید!

 

5 راهکار برای مقابله با درد زخم

 

تغییر پانسمان زخم در لحظه ممکن است دردناک باشد، اما برای تسکین درد در طولانی مدت ضروری است. 

پانسمان های نوین زخم علاوه بر بهبود روند درمان زخم، از زخم شما محافظت می کنند. بنابراین شما باید دستور العمل های مراقبت از زخم پزشک خود را به دقت دنبال کنید تا مطمئن شوید به درستی پانسمان زخم خود را تغییر می دهید. پیروی از این روش مراقبت از زخم، کلید جلوگیری از آسیب به محل زخم است که موجب درد فوری می شود، آرام باشید و محصولات تجویز شده را طبق دستورالعمل استفاده کنید.

مدیریت درد زخم باید قبل از اعمال پانسمان زخم انجام گیرد. به همین دلیل انتخاب درست بهترین محصول مراقبت از زخم، کلیدی برای پیشگیری از درد و تسریع بهبود زخم است.

 

  • مصرف داروهای

    کنترل درد!

 

5 راهکار برای مقابله با درد زخم

 

از متخصص زخم خود بخواهید داروهای مناسب برای کنترل درد زخم را در اختیار شما قرار دهند. داروهای ضد اضطراب غیر استروئیدی مثل ایبوبروفن و ناپروکس را می توانید در صورت تایید پزشکتان مصرف کنید. بسته به نوع و شدت زخم شما و روش درمان زخمتان، ممکن است پزشک آنتی بیوتیک و داروهای دیگری را برای تسکین دردتان تجویز کند.

 

  • تکنیک های انحراف فکری را امتحان کنید!

 

5 راهکار برای مقابله با درد زخم

 

زمانی که توجه شما صرفا بر روی درد زخم متمرکز شود، شما احساس درد بیشتری خواهید کرد. انحراف فکری یا Distraction therapy ، تکنیکی است که هدف از آن منحرف کردن حواس بیماران از درد و هدایت حواس به سمت فعالیت های مثبت است. برخی از روش های رایج تکنیک انحراف فکری عبارتند از:

  • گوش دادن به موسیقی
  • صحبت کردن با یکی از دوستان یا اعضای خانواده
  • طب سوزنی
  • تمرینات تنفسی
  • مدیتیشن
  • حل کردن جدول یا پازل

تحقیقات نشان داده است که این تکنیک ها به طور موثری به کاهش درد بیمار و منحرف کردن فکر بیمار کمک می کند.

 

شما مجبور نیستید درد زخم را تحمل کنید!

 

5 راهکار برای مقابله با درد زخم

 

هدف هر کدام از راهکارهای مراقبت از زخم و مقابله با درد زخم که در مطلب فوق به آن اشاره شد، برای جلوگیری از دردهای شدید و طولانی در درمان های بلند مدت زخم است. در مورد هریک از روش ها با

متخصص زخم خود م کنید تا بدانید کدامیک برای کاهش درد زخم شما موثر خواهد بود.


برای مطالب بیشتر به سایت تلما مراجعه کنید.
منبع سایت

کلینیک درمان زخم تلما


عفونت قارچی انگشتان پا ممکن است در هر فرد رخ دهد ، با این حال این احتمال در افراد مبتلا به بیماری دیابت بیشتر است. اگرچه یک متخصص مراقبت های بهداشتی می تواند به درمان عفونت ناخن و انگشتان پا کمک کند، اما افراد مبتلا به دیابت، می توانند با یادگیری نحوه شناسایی و درمان قارچ از

عفونت هایی که ممکن است در آینده رخ دهد پیشگیری کنند.

درمان عفونت قارچی انگشتان پا

چرا انگشتان پا دچار عفونت قارچی می شود؟

طبق اخبار پرشکی روز، عفونت قارچی انگشتان پا، شایع ترین نوع بیماری

ناخن و پا است. حدود 50 درصد از تمام ناهنجاری ها و بیماری های ناخن ناشی از مسائل قارچی است. به جز عامل ژنتیک، دلایل اصلی بروز عفونت قارچی در قسمت انگشتان پا عبارتند از:

 

گردش خون ضعیف

ممکن است به علت گردش خون ضعیف، انگشتان پا به اندازه دیگر مناطق بدن گرم نباشد. خنک بودن این ناحیه می تواند برای رشد قارچ بسیار مناسب باشد.

 

رطوبت

عرق کردن پا در جوراب و ماندن پا به مدت طولانی در جوراب نم دار و قرار دادن پا در شرایط مرطوب مانند رفتن استخر به طور مداوم می تواند احتمال رشد قارچ را افزایش دهد.

 

تحت فشار بودن انگشتان پا

پوشیدن کفش هایی که بسیار کوچک هستند نیز می تواند جریان هوا بین انگشتان پا را کاهش دهد و آن ها را نسبت به عفونت های قارچی، آُسیب پذیرتر کند.

 

انجام حرکات ورزشی خاص

برخی تمرینات ورزشی اگر به طور منظم انجام شود می تواند به انگشتان و پنجه پا فشار بیاورد. به عنوان مثال، دوندگان ماراتن اغلب ناخن های خود را در طی مسابقات یا دوره های تمرینی از دست می دهند. این فشار بیش از حد می تواند ناخن و پوست پا را ضعیف و شرایط را برای عفونت های قارچی فراهم کند.

 

چگونه می توان از بروز 

قارچ انگشتان پا پیشگیری کرد؟

محافظت از انگشتان پا در برابر عفونت های قارچی شامل مراقبت چند مرحله ای است که شامل موارد زیر می باشد:

 

تمیز نگهداشتن پا

تمیز و خشک نگهداشتن پا یکی از کلیدی ترین عوامل پیشگیری از عفونت قارچی محسوب می شود. توصیه می شود که پاهای خود را حداقل یکبار در روز شستشو دهید و آنها را به دقت با یک حوله تمیز خشک کنید. افراد مبتلا به عفونت می توانند از برخی محصولات خاص که خواص خشک کنندگی پوست را دارند، استفاده کنند. برای آشنایی و خرید این محصولات با 

متخصص زخم خود م کنید.

 

پوشیدن جوراب های مناسب

پوشیدن جوراب هایی که اجازه دهد هوا در بین انگشتان شما آزادانه پخش شود، کلید اصلی محافظت از پاها در برابر رطوبت است. جوراب های نخی، پنبه ای و کتان و همچنین ترکیب این چند نوع با یکدیگر می تواند انتخاب درستی برای شما باشد. جوراب هایی که به راحتی عرق پاها را جذب کنند می توانند به خوبی از انگشتان پا در برابر عفونت های قارچی، محافظت کنند.

 

گردش خون مناسب

زمانی که سیستم ایمنی بدن ضعیف شود می تواند سبب ضعف گردش خون به ویژه در اندام های انتهایی بدن مانند انگشتان دست و پا شود. حفظ یک رژیم غذایی سالم که مملو از ویتامین های C و E باشد، می تواند موجب تسریع جریان خون شود. ماساژ دادن پا، چندین بار در هفته می تواند به جریان خون در پاها به طور یکنواخت کمک کند، همچنین جوراب های مخصوص افراد مبتلا به نوروپاتی می تواند گزینه مناسبی برای بهتر شدن جریان خون در قسمت پاها شود.


برای مقاله های بیشتر به سایت

تلما سر بزنید

منبع سایت

کلینیک درمان زخم تلما


زخم بستر، آسیب دردناکی است که به علت فشار طولانی مدت بر روی پوست رخ می دهد. این زخم ها اغلب در نتیجه نشستن و یا دراز کشیدن در یک موقعیت برای مدت زمان طولانی، ایجاد می شود.

زخم بستر که به عنوان زخم فشاری شناخته می شود می تواند منجر به انواع مشکلات سلامتی شود. اگر دچار زخم بستر شده اید یا فردی را می شناسید که از زخم بستر رنج می برد، سریعا به مرکز درمان زخم مراجعه کنید.

 

پیشگیری و مراقبت از زخم بستر در خانه

 

چه عواملی منجر به ایجاد زخم بستر می شود؟

علت اصلی بروز زخم بستر، فشار طولانی مدت بر روی پوست است که از جریان خون کافی به مناطق تحت فشار جلوگیری می کند.

اگر در تغییر موقعیت بدنی خود دچار مشکل شده اید، ممکن است در معرض خطر ابتلا به زخم بستر قرار بگیرید. افرادی که از اسپاسم عضلانی رنج می برند ممکن است بیشتر مستعد ابتلا به زخم های فشاری باشند و ممکن است به مراقبت های ویژه نیاز داشته باشند.

 

درمان و پیشگیری از زخم بستر در خانه

  • موقعیت بدنی خود را هر دو ساعت یکبار در رختخواب و هر 15 دقیقه یکبار بر روی صندلی چرخدار تغییر دهید. اگر قادر به تغییر موقعیت بدنی خود نیستید از اطرافیان خود کمک بگیرید. در حین تغییر موقیت بدنی خود و یا دیگران، مراقب پوست بدن خود باشید، فشار روی پوست می تواند باعث اصطکاک شود و زخم بستر را بدتر کند.
  • تشک های مخصوص و وسایل کمکی می توانند به کاهش فشار روی بدن کمک کنند. بالشتک های فوم مخصوص و تشک هایی با جریان هوای مناسب می توانند باعث کاهش فشار پوست شوند. متخصص زخم شما جهت انتخاب محصول مناسب شما را راهنمایی خواهد کرد.
  • اصطحکاک سرخوردن در رختخواب و یا صندلی چرخدار می تواند زخم بستر را بدتر کند. باید از سر خوردن و لغزش خود در رختخواب جلوگیری کنید.
  • پوست را تمیز و خشک نگهدارید به ویژه از رطوبت ناشی از ادرار.
  • سبک زندگی خود را تغییر دهید. کاهش وزن، کنترل قند خون و ترک سیگار ممکن است به روند درمان زخم بستر کمک کند.
  • از دکتر زخم خود در رابطه با تمرین های کششی سبک که می تواند به بهبود گردش خون کمک کند، بپرسید.

 

پیشگیری و مراقبت از زخم بستر در خانه

 

 مراقبت از زخم بستر

اگر یکی از اعضای خانواده شما از زخم بستر رنج می برد، با یک درمانگر زخم جهت دریافت راهنمایی لازم تماس بگیرید.

به دقت محل زخم را نگاه کنید و به دنبال نشانه هایی از عفونت بگردید، مانند:

  • قرمزی
  • تخلیه سیال از زخم
  • بوی ناخوشایند
  • حساسیت به لمس
  • افزایش دما در زخم و اطراف زخم

نوع 

درمان زخم بستر بستگی به عمق و مرحله ( شدت ) زخم آن دارد.

شما می توانید زخم های مرحله یک را با آب و شامپو بچه بشویید و تمیز کنید و با یک لوسیون مرطوب کننده مخصوص از شکنندگی پوست محافظت کنید.

زخم بستر پیشرفته ممکن است نیاز به مراقبت های پزشکی داشته باشد. تیم مراقبتی شما ممکن است زخم را تمیز و آن را با پانسمان زخم مخصوص بپوشاند.

اگر زخم شما دچار عفونت شده باشد، ممکن است لازم باشد آنتی بیوتیک مصرف کنید.



برای مقالات بیشتر به سایت

تلما مراجعه کنید.

منبع سایت

کلینیک درمان زخم تلما


شیوه زندگی و روال روزانه ،چگونه بر قند خون تاثیر می گذارد؟

در صحبت از

مدیریت دیابت، معمولا اولین عاملی که به ذهن می رسد کنترل قند خون می باشد. در نتیجه برای زندگی طولانی با دیابت ، باید

سطح قند خون خود را در محدوده مشخص شده نگه دارید.

 

مدیریت زخم

تغذیه:

سنگ بنای طرح مدیریت دیابت، تغذیه سالم است. با این حال، آنچه بر میزان قند خون تاثیر می گذارد، تنها غذا نیست. همچنین اندازه و زمان غذا خوردن مهم است.

 

نقش تغذیه در مدیریت زخم

چه کارهایی باید انجام شود:

  • برنامه ریزی کنید: سطح قند خون بالا، یک یا دو ساعت بعد از غذا شروع به کاهش می کند.می توانید از این به نفع خود استفاده کنید. خوردن غذا هر روز در یک زمان و خوردن میان وعده های کوچک می تواند به کاهش میزان تغییرات قند خون کمک کند.
  • رژیم غذایی متعادل در هر وعده غذایی: در صورت امکان در هر وعده ، از نشاسته، میوه، سبزی، پروتئین و مخلوط روغن خوراکی استفاده کنید. باید به مقدار مساوی کربوهیدرات، در هر وعده غذایی و میان وعده توجه داشته باشید زیرا این امر بر میزان قند خون تاثیر می گذارد. برای نگه داشتن میزان قند خون خود در حد تعادل، می توانید با متخصص خود در مورد تنظیمات تغذیه صحبت کنید.
  • خوردن غذا در مقادیر مناسب: مقدار مناسب، برای هر نوع غذا را یاد بگیرید. نوشتن بخشی از غذاهایی که اغلب می خورید می تواند درایجاد یک برنامه غذایی کمک کند. می توانید از یک فنجان اندازه گیری یا مقیاس برای تنظیم مقدارغذا استفاده کنید.
  • تنظیم غذا و دارو: در مقایسه با داروهای دیابت به خصوص انسولین، انواع بسیار کمی از مواد غذایی می تواند سبب کاهش قند خون (هیپوگلیسمی) شود. خوردن بیش از حد باعث افزایش سطح قند خون (هیپرگلیسمی) می شود. در مورد چگونگی تنظیم غذا و دارو می توانید با متخصص خود م کنید.

 

ورزش:

فعالیت فیزیکی نیز بخش مهمی از برنامه مدیریت دیابت است. تا زمانی که ورزش می کنید، ماهیچه هایتان برای انرژی از قند (گلوکز) استفاده می کنند. فعالیت بدنی منظم به بهبود سطح انسولین کمک می کند. تأثیر تمرینات خسته کننده طولانی مدت است، در حالی که تاثیر فعالیت های سبک مانند کارهای خانه، باغبانی و یا کارهایی که ایستاده انجام می شوند، کم تر است. این عوامل در کاهش سطح قند خون مهم هستند.

 

چه کارهایی باید انجام شود:

  • برای ایجاد یک برنامه ورزشی، با متخصص خود م کنید: ازمتخصص خود سوال کنید که کدام نوع ورزشی برای شما مناسب است. اگر برای مدت طولانی ناراحتی داشته باشید، متخصص ترجیح می دهد که ابتدا قلب و پا را بررسی کند. برای تقویت عضلات و تعادل شما، ورزش توصیه می شود.
  • انجام تمرینات ورزشی: می توانید برنامه غذایی و روزانه خود را متناسب با برنامه تمرینی تنظیم کنید. در مورد بهترین زمان برای انجام تمرین با متخصص خود م کنید.
  • سطح قند خون را کنترل کنید: اگر از انسولین یا دارو برای کاهش سطح قند خون خود استفاده می کنید، قبل و بعد از تمرین آن را کنترل کنید. متوجه علائمی مانند سرگیجه، نگرانی، اضطراب، احساس خستگی یا گرسنگی باشید.
  • نوشیدن مایعات به مقدار زیاد: هنگام ورزش، باید مقدار زیادی آب بنوشید، زیرا کمبود آب ممکن است سطح گلوکز خون را تحت تأثیر قرار دهد.
  • آمادگی داشته باشید: به دلیل کاهش سطح قند خون، همیشه باید یک میان وعده کوچک در طول تمرین داشته باشید. در طول تمرین می توانید از دستبند طبی استفاده کنید.
  • یک برنامه درمان دیابت را با توجه به نیازهای خود تنظیم کنید: اگر از انسولین استفاده می کنید، ممکن است قبل از ورزش ،لازم باشد دوز آن را تنظیم کنید و یا ممکن است پس از استفاده از انسولین چند ساعت برای ورزش کردن صبر کنید. متخصص می تواند در مورد تغییرات مناسب دارو به شما کمک کند. اگر می خواهید تمرین را کمی بیشتر از معمول انجام دهید، باید درمان را طبق آن تنظیم کنید.

جلوگیری از دیابت

دارو:

گاهی اوقات رژیم غذایی و ورزش به تنهایی برای مدیریت دیابت کافی نیست، برای این منظور داروهای انسولین و دیگر داروهای دیابتی برای کاهش میزان قند خون طراحی شده اند. اثربخشی این داروها با توجه به دوز و زمان بندی متفاوت است. ممکن است  داروهایی که برای بیماری غیر از دیابت مصرف می کنید، در سطح قند خون تاثیر بگذارد.

چه کارهایی باید انجام شود:

  • تاریخ استفاده از انسولین را به صورت منظم یادداشت کنید: اگر از تاریخ آخرین انسولین استفاده شده گذشته باشد ممکن است تاثیر نداشته باشد.
  • مشکلات خود را با متخصص در میان بگذارید: اگر داروهای دیابتی که استفاده می کنید سطح قند خون را بیش از حد پایین می آورد، زمان استفاده و دوز دارو باید تنظیم شود.
  • در مصرف داروهای جدید دقت کنید: اگر به مصرف دارو برای درمان بیماری های مختلف مانند کلسترول بالا یا فشار خون بالا نیاز دارید، با متخصص در مورد چگونگی تاثیر دارو بر میزان قند خون خود م کنید. گاهی اوقات آنها می توانند داروهای جایگزین را ارائه دهند.

  • برای مطالب بیشتر به سایت

    تلما سر بزنید

  • منبع سایت

    کلینیک درمان زخم تلما


زخم عفونی، علل، نشانه ها و گزینه های درمان

 

زخم عفونی چیست؟

زخم عفونی زخمی است که در آن باکتری ها یا سایر میکروارگانیسم ها ساکن شده اند و سبب تاخیر در بهبود زخم و یا بدتر شدن زخم می شوند. عفونت زخم زمانی اتفاق می افتد که باکتری وارد شکاف پوست شود. این عفونت ممکن است فقط پوست یا بافت و اندام های عمیق تر نزدیک زخم را تحت تاثیر قرار دهد.

بیشتر زخم ها معمولا توسط باکتری ها آلوده می شوند. با این حال، ایجاد زخم های عفونی نتیجه زمانی است که سیستم دفاعی ایمنی بدن مشکل پیدا کرده و نمی تواند با رشد باکتری طبیعی مواجه شود. عفونت زخم های ناشی از جراحی یک خطر جدی برای سلامتی است، زیرا مطالعات نشان داده اند که 70 درصد مرگ بیمارانی که تحت عمل جراحی قرار گرفته اند توسط عفونت های منطقه جراحی شده ایجاد می شود.

 

علل

اغلب موارد زخم های عفونی بوسیله باکتری ها ایجاد می شوند که از پوست، سایر قسمت های بدن یا محیط خارج می آیند. پوست حاوی باکتری است (فلور طبیعی) که اگر پوست دست نخورده باشد، معمولا بدون عارضه است. با این وجود، هنگامی که یک زخم وجود دارد، مانع محافظتی که توسط پوست ایجاد می شود، مختل می شود و این فلور طبیعی قادر است که منطقه مجروح را مستعمره کند. اینکار موجب آسیب بیشتر بافتی شده و می تواند التیام زخم را با ایجاد التهاب بیشتر طولانی تر کند.

شایع ترین باکتری ها باعث عفونت زخم استافیلوکو اورئوس و سایر گروه های استافیلوکوک هستند. آلودگی سایر قسمت های بدن نیز ممکن است باعث عفونت زخم شود. پانسمان زخم ضعیف و شرایط غیر بهداشتی ممکن است خطر ابتلا به عفونت زخم را افزایش دهد.

 

چه چیزی خطر ابتلا به زخم عفونی را افزایش می دهد؟

هر چیزی که توانایی بدن شما برای بهبود زخم را کاهش می دهد ممکن است شما را در معرض خطر عفونت زخم قرار دهد. این شامل هر کدام از موارد زیر است:

  • سن بالاتر از

    65 سال

  • سیگار کشیدن یا داشتن اضافه وزن
  • بیماری هایی که سیستم ایمنی بدن را تضعیف می کنند مانند دیابت، HIV یا سرطان
  • داروهایی که باعث ایجاد سیستم ایمنی ضعیف می شوند نظیر استروئیدها
  • اشعه، شیمی درمانی یا تغذیه نامناسب
  • اشیای خارجی در زخم مانند شیشه یا ف
  • کاهش جریان خون به زخم ناشی از فشار خون بالا، یا رگ های خونی باریک یا مسدود شده

 

علائم و نشانه های عفونت زخم چیست؟

علائم شما ممکن است چند روز پس از ایجاد زخم شروع شود یا ممکن است یک یا دو یا دو ماه پس از زخم اتفاق بیفتد:

  • تب
  • پوست گرم، قرمز، دردناک یا متورم در نزدیکی زخم
  • تراوش خون یا ترشح از زخم
  • بوی نامطبوع از زخم

 

چه کسی در معرض خطر است

افرادی که دارای عملکرد ایمنی ضعیفی هستند از قبیل افراد مبتلا به دیابت و افراد مسن، در معرض خطر ابتلا به عفونت های زخم هستند، زیرا نمی توانند به آسانی با عفونت مبارزه کنند.

 

عوارض جانبی

زخم های عفونی می توانند عوارض جدی موضعی و سیستمیک داشته باشند. جدی ترین عوارض موضعی زخم های عفونی، زخم هایی هستند که بهبود نمی یابند که موجب درد و ناراحتی قابل توجه در بیمار می شود. این عفونت همچنین می تواند بر بافت های اطراف تأثیر بگذارد و ممکن است یک عفونت باکتریایی پوست (سلولیت) یا یک عفونت باکتریایی حاد یا مزمن (استئومیلیت) ایجاد کند. اگر عفونت به رگ های خونی گسترش پیدا کند، باکتری ها ممکن است گسترش پیدا کنند و باعث ایجاد عفونت در مناطق دیگر بدن شوند.

 

چگونه عفونت زخم تشخیص داده می شود؟

پزشک شما درباره سابقه پزشکیتان خواهد پرسید و شما را مورد بررسی قرار خواهد داد. او می پرسد چگونه و چه زمانی زخمی شدید؟ شما ممکن است نیاز به هر یک از تست های زیر داشته باشید:

  • آزمایش های خون ممکن است برای بررسی عفونت انجام شود.
  • اشعه ایکس یا CT ممکن است به دنبال عفونت در بافت های عمیق یا یک جسم خارجی در زخم شما باشد. به شما ممکن است مایع کنتراست داده شود تا عکس ها بهتر شوند. اگر تا به حال یک واکنش آلرژیک به مایع کنتراست داشتید، به پزشک اطلاع دهید.
  • یک نمونه زخم مایع یا بافتی است که از زخم گرفته شده است. این نمونه به آزمایشگاه ارسال می شود و برای میکروب هایی که باعث عفونت شده اند، آزمایش می شود.

 

گزینه های درمان

فاکتور اصلی که باید در عفونت های زخم مورد توجه قرار گیرد مراقبت زخم مناسب است. یک زخم نیاز به محیط مرطوب (نه خیس) برای عملکرد مناسب سلول های مسئول بهبود زخم دارد. توصیه می شود که پانسمان ها باید روزانه (و یا چند بار در روز) تعویض شوند و به منظور کاهش خطر ابتلا به عفونت بیشتر، اقدامات احتیاطی مناسب (شستن دست قبل از پانسمان زخم، تجهیزات استرلیزه و غیره) صورت پذیرد تا احتمال عفونت بیشتر، کاهش یابد. تعدادی از پانسمان های پیشرفته که در حال حاضر در دسترس هستند، نیاز به تعویض پانسمان کمتری دارند و می توانند مزایایی را بیافزایند که موجب بهبود سریعتر زخم می شود.

استفاده از آنتی بیوتیک ها، چه به طور مستقیم بر روی زخم (موضعی) و یا به صورت خوراکی (سیستمیک)، باید فقط تحت نظر پزشک مصرف شود. در بعضی موارد عفونت شدید، ممکن است آنتی بیوتیک های وریدی برای مبارزه با عفونت شدید خون (سپسیس) داده شود.

درمان بستگی به شدت زخم، محل آن، و اینکه آیا مناطق دیگر تحت تاثیر قرار گرفته اند، دارد. همچنین ممکن است به سلامتی شما و طول مدت زخم شما بستگی داشته باشد. از پزشک خود در مورد اینها و سایر درمان هایی که ممکن است نیاز داشته باشید، بپرسید:

  • دارو برای درمان عفونت و کاهش درد و تورم داده می شود.
  • مراقبت از زخم ممکن است برای پاک کردن زخم انجام شود و به بهبودی آن کمک کند.
  • وکیووم زخم نیز ممکن است روی زخم شما قرار گیرد تا به بهبودی آن کمک کند.
  • اکسیژن تراپی (HBO) ممکن است برای رساندن اکسیژن بیشتری به بافت استفاده شود تا به آنها کمک کند بهبود یابند. اکسیژن تحت فشار زمانیکه در یک اتاق فشار نشسته اید به زخم اعمال می شود.
  • جراحی ممکن است برای پاک کردن زخم یا حذف بافت عفونی یا مرده مورد نیاز باشد. جراحی همچنین ممکن است برای برداشتن یک شی خارجی مورد نیاز باشد.

 

چگونه می توانم به بهبود زخم خود کمک کنم؟

همان طور که از شما خواسته شده مراقبت از زخم خود را انجام دهید. زخم خود را تمیز و خشک نگه دارید. شما ممکن است نیاز داشته باشید که زخم خود را در هنگام حمام بپوشانید تا خیس نشود. زخم خود را همانطور که پزشک از شما خواسته با صابون و آب یا پاک کننده زخم تمیز کنید. پانسمان های جدید و تمیز قرار دهید. زمانی که پانسمان های خیس و یا کثیف شده اند آنها را تعویض کنید.

خوردن انواع غذاهای سالم. برای مثال شامل میوه ها، سبزیجات، نان های غلات کامل ، محصولات لبنی کم چرب، لوبیا، گوشت بدون چربی و ماهی هستند. غذاهای سالم ممکن است به بهبود سریعتر کمک کنند. شما همچنین ممکن است نیاز به مصرف ویتامین ها و مواد معدنی داشته باشید. از پزشک خود بپرسید که آیا شما نیاز به رژیم غذایی خاصی دارید.

سایر بیماری ها را مدیریت کنید. دستورالعمل های پزشک خود را برای مدیریت شرایط پزشکی که می تواند باعث بهبود آهسته زخم ها شود، دنبال کنید مثل فشار خون بالا و دیابت.

سیگار نکشید. نیکوتین و دیگر مواد شیمیایی در سیگار می توانند باعث بهبود آهسته زخم شوند. در صورتی که در حال حاضر سیگار می کشید و برای ترک آن به کمک نیاز دارید، از پزشک خود درخواست کمک کنید. سیگار الکترونیکی و یا تنباکوهای بدون دود هنوز هم حاوی نیکوتین هستند. قبل از استفاده از این محصولات، با پزشک خود صحبت کنید.

 

چه موقع باید فورا به دنبال مراقبت پزشکی باشم؟

  • احساس تنگی نفس می کنید
  • ضربان قلب شما سریعتر از حد معمول است.
  • احساس گیجی می کنید.
  • خون از پانسمان شما به بیرون نفوذ می کند.
  • حس می کنید زخم شما تکه تکه می شود.
  • شما می بینید که رگه های قرمز از ناحیه عفونی بیرون می آیند.

 

چه زمانی باید با پزشک خود تماس بگیرم؟

  • تب یا لرز دارید
  • درد، قرمزی یا تورم بیشتری در نزدیکی زخم شما وجود دارد.
  • علائم شما بهبود نمی یابد.
  • پوست اطراف زخم بی حس است.
  • شما سوالات یا نگرانی ای مربوط به وضعیت خود یا مراقبت از زخم دارید.

برای مطالب مرتبط به زخم به سایت

وکیوم تراپی مراجعه کنید.

منیع سایت

کلینیک وکیوم تراپی



یوگا ممکن است ورزشی ایده آل برای افراد مبتلا به نوروپاتی که در معرض خطر بالای

زخم های پای دیابتی هستند، باشد. یکی از مهمترین مسائل برای افراد مبتلا به دیابت خطر ابتلا به زخم های پای دیابتی است. حدود یک چهارم افراد دیابتی مشکلات پا را تجربه می کنند و از هر 15 نفر، یک نفر مجبور به قطع عضو می شود.

با توجه به این موضوع، مهم است که افراد مبتلا به دیابت توجه ویژه ای به پاهایشان داشته باشند. با پزشک خود در خصوص اضافه کردن بعضی از این نکات مراقبت از پا دیابتی به روال روزانه خود صحبت کنید:

 

نکاتی برای مراقبت از پا برای افراد دیابتی

 

هر روز پاهای خود را بازرسی کنید

آسیب عصبی ناشی از دیابت که به عنوان نوروپاتی دیابتی شناخته می شود، باعث ایجاد بی حسی می شود که موجب کاهش احساس درد در اندام تحتانی می گردد. به این دلیل، شما باید روزانه پای خود را برای نشانه های زخم های پای دیابتی چک کنید. به دنبال پوست آسیب دیده، زخم ها و تغییر رنگ باشید و از آینه دستی خود برای دیدن پشت پا و بین انگشتان پا، اگر بازرسی این نقاط دشوار است، استفاده کنید. اطمینان حاصل کنید که پا را کاملا بررسی نموده اید.

 

همیشه از پای خود محافظت کنید

از پا بودن اجتناب کنید، حتی در داخل خانه. با پوشیدن کفش حتی داخل خانه می توانید از پاهای خود در برابر خراش ها، برش ها و آسیب ها محافظت کنید. این آسیب ها ممکن است به نظر کوچک باشند، اما اگر به علت نوروپاتی متوجه این آسیب ها نشوید، می توانند به مسائل شدیدتر مانند عفونت عمده ای که نیاز به قطع عضو دارند، پیشرفت کنند.

 

پای خود را خشک نگه دارید

فضای بین انگشتان شما گردش هوای کمتری دریافت می کند و احتمال بیشتری برای وجود باکتری ها و رطوبت دارد. باکتری و رطوبت یک ترکیب خطرناک است. هوا در فضای بین انگشتان پا بسیار کم جریان دارد. پوست مرطوب شده و شکسته می شود و در نهایت منجر به عفونت می گردد. برای جلوگیری از چنین زخم های عفونی ای، پس از دوش گرفتن و حمام کردن پای خود را کاملا با حوله خشک کنید. شما همچنین می توانید از پودر تالک بین انگشتان خود استفاده کنید. علاوه بر این، همیشه جوراب و کفش های مرطوب یا عرق کرده را سریع در بیاورید.

 

در ورزش های غیرتماسی شرکت کنید

حفظ شیوه زندگی فیزیکی فعال برای کنترل دیابت و کنترل قند خون ضروری است. با این حال، مهم است که به تاثیر منفی ورزش های با تماس بالا بر روی پای خود فکر کنید. به گفته انجمن دیابت، بهتر است بخواهید از تمریناتی که شامل پریدن و جهش زیاد می شود

اجتناب کنید، زیرا ممکن است آسیب عصبی را بدتر کنند و خطر آسیب به پاها را افزایش دهد. خوشبختانه، بسیاری از ورزش های با تماس کم برای انتخاب وجود دارند مانند پیاده روی، تای چی و یوگا.

 

از پزشک خود درباره ی ارتزها بپرسید

در بعضی موارد، مراقبت های ساده ی پا برای محافظت در برابر زخم های پای دیابتی کافی نیست. شما ممکن است به کفش های تخصصی نیاز داشته باشید. کفش های ارتوتیک برای افرادی که نشانه های نوروپاتی محیطی را نشان می دهند، اغلب تجویز می شوند، زیرا این کفش ها محافظت بیشتری را ارائه می دهند و می توانند جریان خون به اندام ها را افزایش دهند. با پزشک خود صحبت کنید تا تعیین کنید آیا آرتروز برای شما مناسب است یا خیر.

 


برای مقاله های بیشتر به سایت

وکیوم تراپی دیدن فرمایید.

منبع سایت 

کلینیک وکیوم تراÙی


اوزون تراپی ممکن است از طریق تزریق استفاده شود و می تواند برای درمان طیف وسیعی از مشکلات پزشکی مورد استفاده قرار گیرد . اوزون تراپی از اوزون، یک گاز بی رنگ که از سه اتم اکسیژن تشکیل شده است، استفاده می کند.

برخی از محققان معتقدند که اوزون دارای اثرات درمانی است و درمان با آن برای بیش از 150 سال مورد مطالعه قرار گرفته است. یک لایه اوزون در استراتوسفر زمین پیدا شده است. هدف اصلی آن حفاظت از زمین از اشعه ماوراء بنفش خورشید است که بیشتر آن را جذب می کند.

با بوی تازه و تمیز هوا پس از باران آشنا هستید؟ این بو همان گاز اوزون، یک مولکول قدرتمند است که از طریق برق در طول رعد و برق رها می شود و به سطح زمین می رسد.

 

اوزون تراپی چیست، دیابت و اوزون درمانی

 

اوزون اکسیژن است، اما این اکسیژن با مولکول های اکسیژنی که نفس می کشید متفاوت است. ساختار منحصر به فرد آن باعث می شود که یک سیگنال قوی در بدن شما ایجاد شود و یک ابزار ارزشمند زیست شناسی باشد.

در پزشکی، اوزون تراپی برای ضد عفونی کردن و 

درمان زخم های عفونی و ناحیه اطراف آن، بهبود مصرف

اکسیژن بدن و فعال سازی سیستم ایمنی بدن مورد استفاده قرار می گیرد.

استفاده از گاز به عنوان یک درمان پزشکی غیر معمول است، بنابراین تکنیک های خاصی وجود دارد که استفاده می شود. اوزون می تواند در هنگام استنشاق سمی باشد.

اوزون تراپی برای درمان بسیاری از بیماری های خطرناک مورد استفاده قرار گرفته است. سیستم درمان متعارف در درمان این بیماری ها زیاد موفق نبوده اند. دیابت یکی از آنهاست. در بسیاری از کشورهای جهان، از اوزون برای درمان دیابت استفاده می شود.

اوزون تراپی یک درمان ثانویه برای جلوگیری از پیچیدگی های عوارض دیابت مثل احتمال قطع عضو ، رتینوپاتی دیابتی و کمک به درمان زخم دیابتی است. در مورد درمان دیابت، اوزون تراپی دارای اثرات زیر است:

  •   بهبود گردش خون
  • تحریک سیستم آنتی اکسیدان دفاعی بدن
  • فعال سازی سلول های ایمنی
  • سیستم ایمنی را مدوله کنید
  • فعال سازی گلبول های قرمز
  • ضدعفونی و تمیز کردن زخم

همه اینها برای سلامتی بسیار خوب هستند. برای بیماران دیابتی، همه این موارد بسیار مهم هستند. درمان با اوزون بسیار موثرتر از هر درمان دیگر است.درمان با اوزون برای دیابت مفید است، زیرا نه تنها از عوارض مختلف جلوگیری می کند، بلکه باعث بهبود بهتر و سریع تر زخم ها می شود. علاوه بر این، متابولیسم بیماران دیابتی را نیز تحت تاثیر قرار می دهد.

با یک رژیم غذایی خوب، میزان گلوکز خون بیمار طبیعی می شود. در سراسر دنیا، اوزون تراپی به طور گسترده ای مورد استفاده قرار می گیرد. هارتموت دورتویتز، رئیس مرکز تحقیقات اوزون تراپی آلمان، می گوید: در صورت ابتلا به دیابت، نحوه استفاده از اوزون تراپی، استفاده از کیسه های تفلون در برابر این گاز است. در کنار آن، یک فنجان مکش نیز در اطراف منطقه ای که آسیب دیده است استفاده می شود. جلسه 20 دقیقه طول می کشد تعداد جلسه بستگی به پیشرفت شخصی بیمار دارد. بسته به آسیب شناسی، روش های دیگری از برنامه درمانی اوزون وجود دارد. یکی از روش ها روش از درمان اتوهموتراپی استفاده می کند.

هموتراپی با استخراج خون بیماران آغاز می شود و سپس اوزون به خون منتقل شده و خون مجددا به بدن باز می گردد. این درمان در خارج از بدن رخ می دهد و از تزریق گاز داخل عروقی جلوگیری می کند. در روسیه درمان با ازون برای دیابت مورد آزمایش قرار گرفت. در این درمان از 38 نفر بیماران خواسته شد نظر خود را بیان کنند. 20 نفر مبتلا به دیابت نوع 1 و بقیه از نوع دوم با شدت های مختلف بودند. اکثر این بیماران در حالت پیشرفت بیماری بودند و 22 مورد مشکل جدی داشتند.

درمان شامل استفاده از تزریق داخل وریدی محلول فیزیولوژیکی همراه با تزریق مستقیم گاز ازون به رکتوم بود. در این آزمایش، تقریبا 7 تا 10دوره درمان وجود داشت. اتفاق شگفت انگیز این بود که بیماران بهبود قابل توجهی در وضعیت سلامت خود پیدا کردند. بیماران دیگر بابت تشنگی، ادرار مکرر، خارش پوستی، احساس سوزش سوزن شدن دهان و غیره شکایتی نداشتند. در طول ساعت های اول، سطح گلوکز بیماران به میزان 50 درصد از سطح اولیه کاهش یافت. این یک موفقیت بزرگ بود. و با گذشت زمان، میزان گلوکز به حدود 30 درصد کاهش یافت. بهترین خبر این بود که تقریبا تمام بیماران با وضعیت سلامت مناسب به خانه بازگشتند.

 

نحوه استفاده

اگر چه اوزون گاز است، پیشرفت های تکنولوژی باعث شده است که بتوان از آن در قالب های مختلف و روش های مختلف استفاده کرد، از جمله:

  • روغن زیتون حاوی اوزون به طور مستقیم به بدن اعمال می شود
  • تزریق کردن گاز، یک درمان ریسکی که اوزون به رکتوم تزریق می شود
  • آب آشامیدنی حاوی اوزون که نوشیده می شود
  • اتوهموتراپی، که خون از بدن کشیده شده، به آن اوزون اضافه شده و سپس مجددا به سیستم گردش خون بدن منتقل می گردد.
  • تزریق که در آن گاز ازون به ناحیه مورد نظر تزریق می شود
  • حمام یا سونای گاز

  • برای مقاله های بیشتر به سایت

    وکیوم تراپی سر بزنید.

منبع سایت

کلینیک وکیوم تراÙی


درمان زخم فشار منفی یا 

وکیوم تراپی زخم تحولی در درمان زخم های پیچیده و پیشرفت غیر منتظره ای در مدیریت زخم ها را ایجاد کرده است.

براساس شواهد مبتنی بر تحقیقات و نظر کارشناسان، از نکات زیر می توان برای کمک به استفاده مناسب وکیوم تراپی و رسیدن به نتایج مطلوب استفاده کرد.

 

همه چیز درباره وکیوم تراپی زخم

نتیجه ی مورد نظر خود را بشناسید

 

بیمار مناسب را انتخاب کنید

وکیوم تراپی می تواند برای درمان زخم های حاد و مزمن، از جمله زخم بستر، زخم های پای دیابتی و زخم های وریدی، زخم های ناشی از حادثه یا تروما، زخم های جراحی، فلپ ها و گرافت های پوستی، فیستول ها و سوختگی های سطحی مورد استفاده قرار گیرد. وکیوم تراپی خصوصا برای درمان زخم هایی با حفره بزرگ و سطح بالای ترشحات مناسب است، اگر چه که می تواند در زخم با سطوح خفیف و متوسط ترشحات نیز استفاده شود.

درمان باید تنها پس از انجام ارزیابی کامل آغاز شود و بیماران که وکیوم تراپی برای آن ها مناسب نیست (به عنوان مثال کسانی که مبتلا به عفونت استخوان یا بدخیمی درمان نشده اند) مشخص شوند. همچنین باید درک مناسبی از شرایطی که نیاز به احتیاط دارند به دست آورد (به عنوان مثال در بیماران مبتلا به خونریزی فعال یا هموستاز زخم دشوار) و طبق آن به درمان ادامه داد. به عنوان مثال، این احتیاط ها ممکن است شامل محافظت از ساختارهای آسیب پذیر مانند رگ های خونی، محل انستوموتیک (بازپیوندی)، ارگان ها و اعصاب باشد.

 

اهداف درمان را تعریف کنید

هنگام شروع وکیوم تراپی مشخص کردن اهداف نهایی درمان و ایجاد جدول زمانبندی برای مراقبت و تعویض پانسمان و یا استراتژی جراحی به صورت فردی برای بیماران حائز اهمیت است. اهداف را در هر تعویض پانسمان باید بررسی نمود. اگر اهداف اولیه درمان در طی 2 هفته برآورده نشوند، برنامه درمان را متوقف کرده و دوباره ارزیابی کنید.

 

قبل از شروع درمان زخم را آماده کنید

قبل از شروع درمان مطمئن شوید که دلایل اصلی و عوامل مرتبط با آن را مورد توجه قرار گرفته است.

زخم را برای از بین بردن هر گونه بافت مرده و زخیم که مانع اعمال اثر وکیوم تراپی می شود، دبریدمان کنید. وکیوم تراپی ممکن است به آماده سازی بستر زخم با حذف مایعات بدن، ترشحات زخم و مواد عفونی کمک کند. با این حال، وکیوم تراپی هرگز جایگزین دیریدمان نمی شود و در زخم های دارای پوشش زخم خشک و مرده بلااثر است.

زخم را کاملا با استفاده از محلول سالین یا محلول ضدعفونی مناسب قبل از وکیوم تراپی تمیز کنید. اینکار می تواند به کاهش میزان باکتری ها کمک کند و هر گونه آلودگی را از سطح زخم ببرد. مهم است که پس از تمیز کردن ناحیه اطراف زخم کاملا خشک شود.

می توانید استفاده از یک محصول سبک مانع پوستی برای محافظت از پوست اطراف زخم در زمان تعویض مکرر وکیوم تراپی مد نظر قرار دهید. این لایه همچنین می تواند پوست سالم را از تماس با مایعات بدن محافظت کند. قبل از شروع درمان، دستورالعمل های تولید کننده و دستورالعمل های بالینی مربوطه را بخوانید.

 

زخم را با استفاده از مقدار مناسب فوم پر کنید

زخم را با مواد کافی پر کنید – فوم یا گاز – به این مواد برای پوشش دادن کامل زخم شکل دهید. اینکار ممکن است در زخم هایی با شکل های نامنظم دشوار باشد. پانسمان های فوم از قبل برش خورده می تواند در این وضعیت مفید باشند و کار را آسان تر کنند. با اعمال فشار منفی، هوای اطراف مواد پانسمان حذف شده و لبه های زخم به دلیل کاهش فشار به هم نزدیک می شوند. اگر از مواد ناکافی استفاده شود، می تواند منجر به اعمال کمتر فشار منفی شود.

فقط تونل ها و حفره های شناخته شده را پر کرده و برای اینکار از مناسب ترین مواد استفاده کنید. همچنین از امکان دیده شدن آن از سطح باز زخم اطمینان حاصل کنید.

روش ترجیح داده شده ما برای استفاده در این مناطق فوم سفید به دلیل خاصیت چسبندگی کم آن است. همیشه تعداد قطعه های فوم مورد استفاده در زخم را شمرده و بر روی برچسب لوله و سوابق پزشکی ثبت کنید. ایجاد یک نمودار زخم، با یادداشت های مربوط به قرار دادن پانسمان، می تواند مفید باشد.

 

استفاده از لایه تماسی برای زخم

برای محافظت از ساختارهای زیرین و جلوگیری از درد یک لایه تماسی زخم روزنه دار باید در زیر فیلر زخم برای محافظت از ساختار آسیب پذیر (مثلا عروق خونی، اندام یا تاندون) قرار گیرد.

اینکار می تواند مانع از آسیب رسیدن به بستر زخم و کاهش درد در هنگام تعویض پانسمان شود. استفاده از فوم سفید را، که نسبت به فوم سیاه نرمتر و دارای ساختار متخلخل تر بوده و آن را برای استفاده در تونلها و حفره های زخم مناسب تر می کند، در نظر بگیرید.

 

محل زخم و پل را برای تخلیه در نظر بگیرید

اگر زخم روی برجستگی استخوانی یا یک ناحیه با فشار وزن (مثلا سطح کف پا) باشد، استفاده از یک دستگاه کاهش دهنده فشار یا تخلیه مهم است. پل زدن به لوله ها اجازه می دهد تا بر روی یک سطح بدون فشار، دورتر از زخم (مثلا یک سطح خلفی یا جانبی) قرار گیرد. برای به حداقل رساندن خطر ابتلا به زخم های فشاری (زخم بستر)، موقعیت بیمار را هنگام خوابیدن در بستر بررسی کنید تا مطمئن شوید که پد یا لوله به قسمت هایی از بدن فشار وارد نمی کنند.

پل زدن همچنین ممکن است هنگامی که زخم ها در نزدیکی یکدیگر قرار دارند، استفاده شود و فقط یک کیت مخصوص پانسمان مورد استفاده قرار گیرد. اطمینان حاصل کنید که مواد پل به اندازه کافی گسترده هستند تا از سقوط جلوگیری شود و همچنین پوست زیرین محافظت شود.



منبع سایت 

کلینیک وکیوم تراÙی


برای مقاله های بیشتر به سایت

وکیوم تراپی مراجعه کنید.

 


قطع عضو چیست؟

قطع عضو، حذف یا بریدن ارگان های بدن، به ویژه دست ها و پاها، به طور کامل یا قسمتی از آن با روش جراحی است. اصطلاح آمپوتاسیون مادرزادی ، برای افرادی که به طور مادرزادی یک یا هر دو دست یا پاها را ندارند نیز استفاده می شود. واژه

amputation از کلمه amputar لاتین مشتق شده که به معنی حذف است. از اواخر قرن هفدهم، در اصطلاح پزشکی غالب شد.

آمپوتاسیون ها اغلب در موارد زخم، 

زخم عفونی ، تومور، دیابت یا نرسیدن خون کافی برای یک عضو استفاده می شود. گاهی اوقات دست ها یا پاهایی که عملکرد ندارند و یا بسیار تغییر شکل یافته اند، قطع عضو اعمال می شود. از دست دادن خون و عفونت درموارد زخمی شدن به علت دیابت یا انسداد عروقی، خطر گسترش بیماری قانقاریا و در افراد مبتلا به تومورهای بدخیم استخوان یا بافت نرم، قطع عضو می تواند زندگی افراد را نجات دهد.

امروزه جراحی، باعث شده است که ارگان های آسیب دیده شدید، بدون ارجاع به قطع عضو درمان شود. تجربیات به دست آمده در جنگ جهانی دوم، به خصوص در درمان صدمات شدید با استفاده از خون و پلاسما، مانع قطع عضو پاها و دست ها در افراد زیادی شد. پروتزهای مدرن (اندام های مصنوعی)، به ویژه پس از قطع پا ، مشکلات بیمار را تا حدودی کاهش می دهد. در افرادی که به طور مادرزادی دست یا پا ندارند، روش های جراحی ضروری نیست و بیشتر از اندام های مصنوعی استفاده می شود. اگر چه علت آمپوتاسیون مادرزادی ناشناخته است، تصور می شود این کمبود، یک اختلال ساختاری ارثی نیست. در برخی از کشورها، برای مجازات از قطع عضو استفاده می شود.

بهبود زخم قطع عضو

دلایل قطع عضو:

این فرایند اغلب به چند دلیل انجام می شود. در افرادی که دست یا پای آن ها تا حدی آسیب دیده یا شکسته که بهبود نمی یابد، قطع عضو بهتر است. بخشی که به دلیل هر بیماری تغذیه نشده و دستی که مرده و یا پایی که دچار قانقریا شده از دلائل قطع عضو است. قطع نکردن این پا یا دست باعث خطراتی می شود که می تواند منجر به از دست دادن زندگی فرد شود. همچنین بخشی از دست یا پا که به طور کامل رشد نکرده ،عملکردی ندارد، توانایی بدن برای حرکت را محدود کرده و ظاهری خوب ندارد می تواند قطع شود.

قطع عضو، که نتیجه آسیب است، یکی از رایج ترین انواع جراحی است. موارد مورد نیاز قطع عضو در زندگی روزانه، به دلیل مکانیزاسیون و عادات رانندگی سریع افزایش یافته است.

علائم قطع عضو:

  • تروما
  • ایسکمی غیرقابل برگشت
  • سندرم مفاصل
  • بیماری عروقی محیطی
  • سوختگی
  • انجماد
  • عفونت
  • تومورها

قسمت هایی از بدن که شامل 

آمپوتاسیون است:

قسمت های بالایی:

  • مچ دست
  • جلوی بازو
  • آرنج
  • بازو
  • شانه

اندام های پایین:

  • انگشتان
  • پا
  • مچ پا
  • زیر زانو
  • زانو
  • بالای زانو
  • ران
  • درمان زخم قطع عضوی

بعد از قطع عضو چه اتفاقی می افتد؟

پس از قطع عضو، بیمار به مدت 14-5 روز در بیمارستان می ماند. سپس پانسمان هر روزه انجام می شود. متخصص هر دو هفته یک بار 

بهبود زخم را ارزیابی می کند. بازیابی کامل در 4 تا 8 هفته دیده می شود.

بازسازی زخم و پا به سرعت بعد از قطع عضو شروع می شود. در روزهای اول، تمرینات کششی، سپس انتقال از تخت به صندلی چرخدار و استفاده از عصا آموزش داده می شود. بیمار در نهایت یاد می گیرد که با دادن سنگینی وزن خود به پا به زندگی خود ادامه دهد. آموزش پای پروتز یا پای مصنوعی می تواند ظرف 10 روز پس از جراحی شروع شود.  به طور کلی، آماده سازی پروتز بیمار 4-6 هفته طول می کشد، اما استفاده آن به طور موثر هفته ها طول می کشد.

عوارض جانبی:

هر روش جراحی خطر دارد. این یک عملیات است که ممکن است خطر آمپوتاسیون، مخصوصا در افراد مسن با بیماری های متعدد داشته باشد. عفونت بعد از عمل، خونریزی، بهبود نیافتن زخم، مشکل در حرکت و صاف کردن مفاصل مشکلاتی است که می تواند پس از جراحی بروز کند. بافت باقی مانده نمی تواند بهبود یابد و ممکن است قطع شود.

بعد از جراحی:

در سال های اخیر، در مراقبت بعد از آمپوتاسیون، موفقیت های قابل توجهی به دست آمده است. اگر چه روش های قطع عضو جدید نیستند، نتایج حاصل از توسعه تکنیک های سبک وزن اما مقاوم در ساخت پای مصنوعی و قطعات بازو از مخلوط آلومینیوم پلاستیک بسیار موفق تر بوده است. پروتزهایی که با چنین مواد سبک ساخته می شوند، عملکرد ارگانی که سعی در جایگزینی آن دارند انجام می دهند.

با این حال، مهم ترین مشکل در این قسمت، واکنش روانشناختی بیمار است. توضیح جزئیات به بیمار، ملاقات با افرادی که تحت اینگونه عمل های جراحی قرار گرفته اند و صحبت با آن ها در مورد این که چگونه مشکلات خود را حل می کنند، نتایج خوبی به دست می دهد. پس از عمل ، تا زمانی که ورم بافت پراکنده شود و شکل نهایی خود را بگیرد، از پروتز موقت استفاده می شود.

مهمترین مشکلات قطع عضو که ممکن است پس از جراحی رخ دهد عبارتند از: عفونت می و خونریزی. عفونت می با رسیدن به رگ های خونی می تواند منجر به مرگ شود. اگر قطع عضو در یک مفصل مانند شانه، آرنج، مچ دست، کاسه زانو انجام شود، یعنی استخوان بریده نشده باشد، این روش disarticulation نامیده می شود.

به رغم کاهش جنگ ها در حال حاضر،  افزایش میزان ترافیک و تصادفات در مواجهه با استفاده گسترده از مکانیزاسیون، محدوده استفاده از قطع عضو در حال افزایش است. یکی از مهمترین دستاوردهای جراحی معاصر این واقعیت است که حتی بازماندگان این نوع حوادث که آسیب شدید دیده اند، با استفاده از فرصت هایی که از طریق قطع عضو و تکنیک های پروتز ارائه می شوند، دوباره بازسازی می شوند.


ّبرای مقالات بیشتر از سایت رسمی

دکتر دهقانی زاده دیدن کنید.


منبع سایت:

کلینیک درمان زخم|وبسایت رسمی مهدی دهقانی زاده


رابطه بیماری نوروپاتی و زخم پای دیابتی

 

نوروپاتی دیابتی چیست؟

نوروپاتی دیابتی آسیب عصبی است که ناشی از دیابت است. عصب ها بسته هایی از بافت های ویژه هستند که

سیگنال های بین مغز شما و سایر قسمت های بدن شما را حمل می کنند. سیگنال ها:

  • اطلاعاتی در مورد حس ها ارسال می کنند
  • اجزای بدن شما را حرکت می دهند
  • عملکرد بدن مانند هضم را کنترل می کنند

 

انواع مختلف نوروپاتی دیابتی چیست؟

انواع نوروپاتی دیابتی عبارتند از:

 

نوروپاتی محیطی (Peripheral neuropathy)

نوروپاتی محیطی آسیب عصبی است که معمولا روی پا و ساق تاثیر و گاهی بر روی دست و بازوها تاثیر می گذارد.

 

نوروپاتی خودمختاری (Autonomic neuropathy)

نوروپاتی خودمختار آسیب به اعصابی است که اندام های داخلی را کنترل می کنند. نوروپاتی خودمختاری می تواند منجر به مشکلاتی در ضربان قلب و فشار خون، دستگاه گوارش، مثانه، اندام جنسی، غدد عرق، چشم و توانایی تشخیص

هیپوگلیسمی (افت قندخون) شود.

 

نوروپاتی کانونی (Focal neuropathies)

نوروپاتی کانونی، شرایطی است که در آن شما به طور معمول به یک عصب تنها، اغلب در دست، سر، قسمت میانی بدن و پا آسیب می رسانید.

 

نوروپاتی نزدین (Proximal neuropathy)

نوروپاتی نزدین یا پروگزیمال یک نوع نادر و ناتوان کننده آسیب عصبی در لگن، باسن یا ران است. این نوع آسیب عصبی به طور خاص بر یک طرف بدن شما تاثیر می گذارد و به ندرت به طرف دیگر می رسد. نوروپاتی پروگزیمال اغلب باعث درد شدید می شود و ممکن است منجر به کاهش قابل توجه وزن گردد.

 

چه کسی بیشترین احتمال ابتلا به نوروپاتی دیابتی را دارد؟

اگر مبتلا به دیابت باشید، احتمال ابتلا به بیماری های عصبی ناشی از دیابت با افزایش سن و طولانی تر شدن مدت زمان درگیری با دیابت بالا می رود. مدیریت دیابت شما بخش مهمی از پیشگیری از مشکلات سلامتی مانند نوروپاتی دیابتی است.

اگر همزمان با دیابت دچار یکی از موارد زیر نیز هستید احتمال ابتلا به آسیب عصبی برای شما افزایش می یابد:

  • اضافه وزن
  • فشار خون بالا
  • کلسترول بالا
  • بیماری کلیوی پیشرفته
  • نوشیدن بیش از حد نوشیدنی های الکلی
  • سیگار کشیدن

تحقیقات همچنین نشان می دهد که ژن های خاص ممکن است احتمال مبتلا شدن افراد به نوروپاتی دیابتی را بیشتر کنند.

 

چه چیزی باعث نوروپاتی دیابتی می شود؟

با گذشت زمان، سطح قند خون بالا و سطح بالای چربی مانند تری گلیسیریدها در خون ناشی از دیابت می تواند به اعصاب شما آسیب برساند. سطوح بالای قند خون همچنین می توانند به عروق خونی کوچک شما که به سلول ها اکسیژن و مواد مغذی می فرستند، آسیب برساند. بدون اکسیژن کافی و مواد مغذی، اعصاب شما نمی توانند به خوبی عمل کنند.

 

نوروپاتی و زخم پای دیابتی

زخم پای دیابتی ناشی از از دست دادن احساس محیطی بوده و معمولا در افراد مبتلا به دیابت دیده می شود. نوروپاتی محیطی می تواند به عوارض در پا مانند زخم ها و عفونت ها منجر شود، زیرا به دلیل آسیب عصبی پای شما می تواند حس خود را از دست بدهد. در نتیجه، شما ممکن است متوجه نباشید که کفشهایتان باعث ایجاد زخم در پای شما می شود و یا پای شما آسیب دیده است.

بی حسی محلی، یا عدم احساس، در نقاط با فشار بالا در پا می تواند منجر به میکرو ترومای گسترش یافته، شکستن بافت های زیرین و در نهایت زخم پای دیابتی شود. علاوه بر این، نوروپاتی می تواند باعث شود که خراش ها و بریدگی های خفیف و جزئی بدون درمان مناسب رها شده و در نهایت منجر به ایجاد زخم های پا شود. به طور معمول نوروپاتی محیطی روی اعصاب حسی مسئول تشخیص احساسات مانند دما و درد تاثیر می گذارد. با این حال، نوروپاتی محیطی همچنین می تواند بر روی اعصاب موتور یا اعصاب حرکتی که مسئول انقباض عضلات است نیز تاثیر گذارد. آسیب به اعصاب حرکتی می تواند منجر به تضعیف عضلات شده و منجر به اختلال حرکتی عضلات منقبض و منبسط کننده گردد که در نهایت می تواند منجر به دفرمه شدن پا، مانند انگشتان خمیده شود. این بدشکلی ها سبب ایجاد فشار بیشتر روی نقطه های فشار در معرض زخم می گردد.

 

علائم زخم پای نوروپاتی

ظاهر زخم های پا نوروپاتیک براساس محل و گردش خون بیمار متفاوت خواهد بود و می تواند به عنوان میخچه یا تاول تا زخم های قرمز، قهوه ای یا سیاه ظاهر شوند. حاشیه های زخم معمولا تحلیل رفته و پوست اطراف آن اغلب پوسته پوسته می شود، عمق زخم به میزان آسیب های پوستی بستگی دارد. اغلب تحلیل در لبه زخم پا، مناطقی را ایجاد می کند که ممکن است باعث ایجاد عفونت شوند که می توانند در نهایت در صورت عدم درمان عفونت منجر به استئومیلیت (عفونت استخوان یا مغز استخوان) شود. ترکیبی از ایسکمی مرتبط با فشار (محدودیت در تامین خون)، نوروپاتی و واکنش تاخیردار بهبود، در مقایسه با سایر انواع زخم ها می تواند باعث عود عفونت قبل از درمان گردد. زخم به خودی خود معمولا بدون درد می ماند مگر اینکه عفونت و یا یک جزء شریانی در زخم وجود داشته باشد که اغلب باعث ناراحتی جزئی می شود. اندام به طور کلی پالس طبیعی را حفظ می کند و بیماران غالبا در پاسخ به عفونت تب نمی کنند.

 

سبب شناسی یا اتیولوژی

همانطور که در بالا ذکر شد، زخم های نوروپاتی ناشی از فشار مکرر روی پا است که حس کمتری دارند. با این حال، اگر با اختلالات عروقی همراه باشد، خطر قطع عضو از عفونت به طور قابل توجهی افزایش می یابد و زخم ها خشک تر دیده شده و در مناطقی که تحت فشار کمتری هستند مانند کناره های پا تشکیل می شود. زخم های نوروپاتی چند وجهی هستند یعنی بوسیله ترکیبی از عوامل بسیاری ایجاد می شوند، هرچند که نوروپاتی تقریبا یک فاکتور مشترک بین تمام این زخم ها است.

علاوه بر دیابت، سایر عوامل رایج که می توانند نوروپاتی محیطی ایجاد کنند عبارتند از:

  • شرایط اولیه سیستم مغز و اعصاب
  • نوروپاتی الکلی
  • نارسایی کلیه
  • فتق دیسک یا ناهنجاری های ستون فقرات
  • تروما
  • عمل جراحی

برخی از شرایط معمول کمتر که می تواند منجر به زخم های نوروپاتیک شود، جزام مزمن، مهره‌ شکاف یا اسپینا بیفیدا و نخاع ‌گشادگی یا سیرنگومیلی است.

 

عوارض جانبی

زخم پای دیابتی ناشی از نوروپاتی اگر بدون درمان رها شود می تواند منجر به عوارض جدی از جمله عفونت، نکروز بافت و در موارد شدید قطع عضو اندام شوند.

 

مطالعات تشخیصی

  • غربالگری عصب محیطی
  • سی تی اسکن
  • تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI)
  • الکترومیوگرافی
  • سرعت هدایت عصبی
  • نمونه برداری عصبی
  • نمونه برداری پوست
  • کشت زخم

 

درمان زخم های پای نوروپاتی

اقدامات احتیاطی زیر می تواند به کاهش خطر ابتلا به زخم های نوروپاتی در بیماران در معرض خطر و به حداقل رساندن عوارض در بیماران که در حال حاضر علائم را نشان می دهند کمک کنند:

  • مراقبت های منظم پا برای برداشتن میخچه و نظارت برای زخم های پای بالقوه با مراجعه به پزشک را در نظر بگیرید.
  • روزانه پای خود را برای هر تغییر غیرمعمول رنگ، درجه حرارت، یا توسعه زخم ها و یا میخچه بررسی کنید.
  • اطمینان حاصل کنید که کفش شما مناسب است و بر روی نقاط فشار، فشاری وارد نکرده و فضای کافی برای هرگونه بدشکلی پا داراست. در انتخاب کفش می توانید از پزشک کمک بگیرید.
  • از پا در برابر آسیب، عفونت و حرارت حفاظت کنید.
  • هرگز پا یا با کفش جلوباز و یا صندل راه نروید. کفش های خود و یا حداقل دمپایی جلو بسته را در خانه بپوشید.
  • از خیساندن پا خودداری کنید. پای خیس خورده می تواند به راحتی و بدون اینکه فرد متوجه شود آسیب ببیند.
  • دیابت خود را کنترل و مدیریت کنید.

اولین گام در بهبود زخم های نوروپاتیک دیابتی دبریدمان زخم برای رسیدن به بافت سالم و دارای خونریزی است. اغلب زیر لایه سطحی بافت مرده عفونت وجود دارد که می تواند حتی به استخوان و مغز استخوان نیز گسترش یابد .دبریدمان باعث ارزیابی بهتر زخم و هر گونه عفونت های زیرین و همچنین ارائه یک محیط بهبود بهتر می شود. در حالت ایده آل، محیط زخم در هنگام بهبود باید مرطوب باشد، اما باید بتواند تنفس هم کند. خواص دقیق پانسمان استفاده شده توسط پزشک یا متخصص مراقبت از زخم باید با زخم مطابقت داشته باشد.

یکی از اجزای ضروری برای درمان موثر زخم های نوروپاتیک، کاهش فشار در ناحیه آسیب دیده است. با این حال، کاهش فشار ناشی از زخم باید با تشویق گردش خون مناسب به اندام ها متعادل شود، بنابراین استراحت بیش از حد در تخت توصیه نمی شود. برای کاهش فشار در ناحیه آسیب دیده، می توانید از کست تماسی یا بوت های کست قابل جابجایی که در حالی که اجازه می دهند بیمار فعال باقی بماند فشار را کم می کنند، استفاده کنید. کفش های درمانی نیز برای خدمت به اهداف مشابه در دسترس هستند، اما معمولا برای پیشگیری و یا برای جلوگیری از عود استفاده می شوند.

اگر زخم پس از اقدامات محافظه کارانه بهبود نیابد، ممکن است از جراحی استفاده شود.


برای مقالات بیشتر به سایت

دکتر مهدی دهقانی زاده مراجعه نمایید.


منبع سایت:

کلینیک درمان زخم|وبسایت رسمی مهدی دهقانی زاده


زخم های بستر که همچنین به عنوان زخم های تحت فشار یا زخم های فشاری نیز شناخته می شوند، آسیب به پوست و بافت زیرین پوست هستند. سه دلیل برای ایجاد زخم های بستر مشخص شده است. زخم بستر اغلب در قسمت هایی از بدن که بیشترین تماس را با سطوح دارند مثل دنبالچه، مچ پا، پاشنه پا و باسن ایجاد شده و گسترش می یابند.

 

 

فشار: فشار طولانی مدت روی پوست، بافت زیرین را تحت فشار قرار می دهد. و در نتیجه جریان خون بافت مختل شده و در نهایت بافت می میرد. این موضوع شایع ترین روش ایجاد زخم های بستر است و به طور کلی بیشتر برای افرادی که بستری هستند، توان جابجایی از تخت یا ویلچر را ندارند و یا قادر به حرکت نیستند رخ می دهد.

 

نیروی برشی: برش زمانی اتفاق می افتد که سطح پوست ثابت باقی می ماند یا در یک جهت لغزش دارد، در حالی که استخوان یا رباط های زیرین در جهت دیگر حرکت می کنند. این عمل هم باعث کاهش جریان خون و مرگ بافت می شود.

 

اصطکاک: اصطکاک ادامه دار پوست در برابر یک سطح در طول مدت طولانی باعث می شود که پوست پاره شده و رو به زوال رود.

 

آیا زخم بستر باعث مرگ می شود؟

 

پیشگیری از زخم بستر

معمولا برای افراد بستری احتمال بروز زخم بستر بررسی شده و اقدامات لازم جهت پیشگیری از زخم بستر را انجام می دهند.

اغلب پرستارها از یک ابزار به نام مقیاس برادن استفاده می کنند. دسته بندی هایی مانند تحرک، تغذیه، اصطکاک، رطوبت و فعالیت در مقیاس ۱ تا ۴ رتبه بندی می شوند و این مجموع ها برای یک شماره نهایی جمع می شوند. هر چه نمره پایین تر باشد، خطر ابتلا به زخم بستر بالاتر می رود. به همین ترتیب، اقدامات پیشگیرانه بیشتری برای افراد با نمره کمتر صورت می گیرد.

 

اقدامات پیشگیرانه عبارتند از: تغییر مکان مکرر، گاهی اوقات دو بار در یک ساعت، تغذیه مناسب و آب کافی، مراقبت های سریع تر برای این افراد و استفاده از دستگاه هایی مانند تشک های کم هوا، بالابرنده پاشنه پا و یا بالشتک های مخصوص صندلی.

زخم های بستر به طور کلی با مراقبت های مناسب و کافی قابل پیشگیری است. اما در بعضی شرایط ممکن است بیمار دچار زخم بستر شود.

 

علائم و نشانه ها

معمولا خود بیماران مبتلا به زخم بستر به دلیل عدم توانایی تحرک یا هوشیاری پایین متوجه ایجاد زخم های بستر نمی شوند. در اکثر موارد اعضای خانواده، مراقب بیمار، پرستار و یا پزشک متوجه ایجاد زخم می شود.

ممکن است هنگام حمام دادن یا تعویض لباس افراد در معرض خطر ابتلا به زخم بستر متوجه بروز این زخم ها شوید. و یا احتمالا ابتدا متوجه بوی نامطبوع یا وجود ترشحات زرد، قهوه ای یا خاکستری بر روی ملحفه یا لباس بیمار شده و سپس متوجه وجود زخم بستر شوید. اگر چه زخم های بستر می توانند بسیار دردناک باشند، فرد مبتلا به زخم بستر ممکن است دردی احساس نکند و یا ممکن است درد وجود داشته باشد ولی عصب ها به دلیل بیماری توانایی انتقال درد را نداشته باشند.

 

درجات زخم بستر:

زخم بستر در چهار مرحله رشد می کند. در مرحله اول پوست شروع به قرمز شدن می کند و ممکن است احساس گرما دهد. ممکن است لمس منطقه دردناک باشد. در مرحله دو، زخم باز می شود و پوست شکسته می شود. در مرحله سوم، ناحیه زخم عمیق تر می شود، و بافت های بیشتری شروع به مردن می کنند. در مرحله چهارم، از دست دادن بافت در مقیاس بزرگ وجود دارد.

 

آیا زخم بستر کشنده است؟

هنگامی که زخم بستر به مراحل بعدی پیشرفت می کند، می تواند منجر به عوارض دیگری نیز شود که برای بیماران مرگبار است. سه مورد از عوارضی که باعث مرگ و میر ناشی از زخم بستر می شوند، استئومیلیت، سپسیس، و گانگرن هستند.

 

استئومیلیت: استئومیلیت بیماری عفونت استخوان است. عفونت از بافت آسیب دیده شروع می شود، به داخل جریان خون منتقل شده و سپس به استخوان می رسد. اغلب عفونت استخوان در مرحله ۴ زخم بستر شروع می شود.

 

سپسیس: سپسیس یا گندخونی بیماری است که در آن باکتری از زخم بستر وارد جریان خون می شود و دیگر قسمت های بدن را آلوده می کند. سپسیس اگر به سرعت درمان نشود ممکن است منجر به نارسایی اندام و مرگ بیمار شود.

 

گانگرن: گانگرن وضعیتی است که در آن بافت بدن به دلیل از دست دادن خون از بین می رود. در بیماران با زخم بستر، از دست دادن خون به علت عفونت ناحیه زخم است.

 

مرگ: بدون درمان سریع و مناسب، این سه شرایط ممکن است منجر به مرگ بیمار دارای زخم بستر شود. در واقع در موارد شوک سپسیسی، میزان مرگ و میر به میزان ۵۰ درصد است. این درصد بسیار بالایی است و باید تمام اقدامات پیشگیرانه و درمانی مناسب برای زخم بستر با هدف جلوگیری از این عوارض مرگبار و تهدید کننده زندگی صورت پذیرد.


برای مقالات بیشتر به سایت

دکتر مشتاق مراجعه فرمایید.

منبع:

زخم بستر


دو نوع بیماری 

چربی کبد وجود دارد : بیماری کبد الکلی و بیماری چربی nonalcoholic کبد . همچنین این امکان وجود دارد که بیماری چربی کبد به خاطر بارداری به دست آید .

بیماری 

کبد به کبد آسیب می‌زند و از انتقال سموم و تولید صفرا برای سیستم گوارشی جلوگیری می‌کند . وقتی کبد قادر به انجام موثر این کارها نیست ، فرد را در معرض خطر توسعه مشکلات دیگر در بدن قرار می‌دهد .

درمان اولیه برای بیماری‌های چربی کبد ، باعث ایجاد تغییراتی در رژیم غذایی و ورزش می‌شود ، اگرچه برخی افراد ممکن است نیاز به مراجعه به پزشک برای درمان بیشتر داشته باشند.

یک رژیم غذایی برای بیماری‌های چربی کبد شامل انواع مختلفی از غذاها است . 

کاهش کالری و خوردن فیبر بالا ، غذاهای طبیعی نقطه شروع خوبی هستند . خوردن غذاهایی حاوی کربوهیدرات پیچیده ، فیبر و پروتیین می‌تواند به بدن کمک کند تا احساس کامل داشته و انرژی پایدار فراهم کند .

غذاهایی که التهاب را کاهش می‌دهند و یا به ترمیم بدن کمک می‌کنند به همان اندازه مهم هستند .

برخی افراد برای دنبال کردن برنامه‌های رژیم غذایی خاص مانند رژیم غذایی گیاهی یا رژیم غذایی مدیترانه‌ای انتخاب می‌شوند . یک رژیم غذایی می‌تواند به فرد کمک کند یک برنامه رژیم غذایی درست کند که درست برای سلایق ، نشانه‌ها و وضعیت سلامتی آن‌ها درست باشد .

علاوه بر این دستورالعمل‌های پایه ، برخی غذاهای مخصوص نیز وجود دارند که ممکن است برای افراد مبتلا به بیماری‌های کبد چرب مفید باشند ، از جمله :

سیر

سیر یک رشته اصلی در بسیاری از رژیم‌های غذایی است و ممکن است برای افراد مبتلا به بیماری‌های کبد چرب مفید باشد . مطالعه‌ای در تحقیقات پزشکی پیشرفته نشان داد که مکمل‌های سیر به نظر می‌رسد به کاهش وزن بدن و چربی در افراد مبتلا به بیماری چربی کبد کمک می‌کنند .

اسیده‌ای چرب امگا ۳ است

مرور تحقیقات فعلی حاکی از آن است که اسیده‌ای چرب امگا ۳ باعث افزایش سطح چربی کبد و سطح کلسترول در افراد مبتلا به بیماری چربی کبدی می‌شوند .

تحقیقات بیشتری برای تایید این مورد نیاز است ، اما خوردن غذاهایی که در اسیده‌ای چرب امگا ۳ بالا هستند ممکن است به کاهش چربی کبد کمک کنند . این غذاها شامل سالمون ، ساردین ، گردو و بذر کتان هستند .

قهوه

نوشیدن قهوه یک مراسم صبحگاهی برای بسیاری از مردم است ، اما ممکن است چیزی بیشتر از خوردن سریع من باشد .

به عنوان یک گزارش در مورد تاریخچه ، قهوه حاوی chlorogenic اسید است که یک ترکیب قوی است که به داشتن خواص آنتی التهابی و ضد التهابی شناخته می‌شود . هم چنین به کاهش کلسترول و فشار خون کمک می‌کند .

علاوه بر این ترکیب مفید ، خود قهوه به نظر می‌رسد که به حفاظت از بدن در برابر بیماری کبد چرب nonalcoholic کمک می‌کند . اضافه کردن قهوه به برنامه صبحگاهی ممکن است علاوه بر رژیم غذایی چرب person's ، بسیار بزرگ باشد .

Broccoli

خوردن انواع سبزیجات برای بیماری چربی کبد مفید است ، اما بروکلی یکی از سبزیجات است که فرد باید در مورد رژیم غذایی آن‌ها فکر کند .

مقاله‌ای در ژورنال تغذیه نشان داد که مصرف طولانی‌مدت بروکلی به جلوگیری از تجمع چربی در کبد موش کمک می‌کند . محققان هنوز باید مطالعات بیشتری درباره انسان‌ها انجام دهند ، اما این شواهد اولیه بسیار امیدوار کننده به نظر می‌رسند .

چای:

استفاده از چای برای اهداف دارویی عملی است که به هزاران سال پیش باز می‌گردد . همانطور که تحقیقات اخیر در ژورنال جهانی of نشان می‌دهد ، چای سبز به خصوص ممکن است به کاهش درصد چربی بدن و چربی در خون کمک کند . سطوح آنتی‌اکسیدان بالاتر در چای سبز نیز می‌تواند مفید باشد .

گردو

در حالی که آجیل نزدیک به هر نوع برنامه غذایی است ، گردو به خصوص در omega۳s بالا است . یک گزارش از سال ۲۰۱۵ نشان داد که خوردن گردو ، آزمون‌های کارکرد کبد را در افراد مبتلا به بیماری چربی غیر الکلی کبد ، بهبود می‌بخشد .

Avocado

Avocados غنی از چربی‌های مفید هستند اما شامل مواد مغذی ضد التهاب و فیبر قابل‌حل هستند که می‌تواند به کاهش قند خون و استرس اکسیداتیو در بدن کمک کند .

سویا یا پروتیین آب‌پنیر :

به عنوان بررسی در ژورنال of و Hepatology ، برخی از پروتئین‌ها می‌توانند به حفاظت از بدن از بیماری چربی کبد کمک کنند .

سویا و پروتیین آب‌پنیر به نظر می‌رسد که به تعادل اثرات جذب پروتیین ساده کمک می‌کنند و می‌توانند سطح قند خون را کاهش دهند . آن‌ها همچنین به بدن در حفظ تود عضلانی و کاهش وزن کلی کمک می‌کنند .


برای مقالات بیشتر به سایت 

دکتر کابلی مراجعه فرمایید.

منبع:

کبد چرب


سابقه:درمان زخم‌های مزمن، چالش برانگیزاست.عصرپیشرفته،comorbiditiesوفقدان دانش پزشکیاقوامcaretaker'sباراضافیهستند اینمطالعه نشان می‌دهدکه اگربیمارمحوربیماربتواندن‌ها رادردرمان زخم پا از آن‌ها حمایت کند، تجزیه و تحلیلمی‌شود. یکی دیگرازاهداف،ارزیابی صرفه‌جویی در زمان و هزینه از طریقپزشکی از راه دور بود. بیماران و روش‌ها: در طول یک دوره تقریباً ۶ ماه، ۵۰درصدبیماراندرمحیط ambulant درمان شدند، ۵۰ درصد دیگر عمدتاً teledermatologyبودند. گروه tele از برنامه‌ای برای بارگذاری تصاویر، نتایج بالینی، و تاریخ استفاده کردند. بعد از معاینه، متخصص یک برنامه درمانیویکتاریخ برای the بعدی را فرستاد. نتایج: در کل، ۴۰ بیمار - ۲۰ نفر در گروه کنترل - ۲۰ زن، ۲۲ مرد؛ سنمتوسط: ۷۵سال (۳۹ - ۳۹ سال) در این مطالعه گنجانده شدند. در مجموع ۴ بیمار the را به تنهاییاداره کردند در حالی که ۳ بیمار توسط بستگانو۱۱بیمار تحت حمایت پرستاران قرارگرفتند. به طور کلی، ۱۹۶ درمان سرپایی در گروه کنترل (۱.۶ ملاقات/ بیمار / ماه)، در مقایسه با ۹۷ درمان سرپایی (۰.۶ دیدار بر سر بیمار / ماه) و ۱۸۲ teledermatologyconsults (۱ / ۳ / بیمار / ماه) در گروه از راه دور انجام شد. شش بیمار تنها درتنظیمات teledermatology درمان شدند. نتیجه‌گیری: نتایج حاصل از این مطالعهنشان می‌دهد که teledermatology به خوبی برای درمان زخم مزمن واجد شرایطاست؛ در عین حال teledermatology قادر به کاهش تعداد درمان‌های سرپاییاست،در برخی موارد به تنهایی ممکن است. این مساله زمان انتظار و هزینه‌های سفر برایبیماران را کاهش می‌دهد.تلفنهمراهبرایدرمان زخم به خوبی در میان بیمارانپذیرفته شد.


برای مقالات بیشتر به سایت دکتر دهقانی زادهمراجعه فرمایید.

منبع:زخم های مزمن



Amputation برداشتن تمام یا بخشی از یک دست، پا، پا، دست، انگشت، انگشت یاانگشت است.

حدود ۱.۸ میلیون آمریکایی با قطع عضو زندگی می‌کنند. بریدن پا - یا بالا یا پایین زانو -- شایع‌ترین جراحی قطع عضو است.

دلایل بسیاری وجود دارد که قطع عضو ممکن است ضروری باشد. شایع‌ترین این گردشخون به دلیل آسیب یا تنگ کردن سرخرگ‌ها است که به آن بیماری شریانی محیطی گفتهمی‌شود. بدون جریان خون کافی، سلول‌های body's نمی‌توانند اکسیژن و مواد غذاییمورد نیاز خود را از جریان خون دریافت کنند. در نتیجه، بافت آسیب‌دیده شروع به مرگو عفونت می‌کند.

دلایل دیگر قطع عضو عبارتند از:

آسیب شدید (از یک تصادف خودرو یا سوختگی شدید)

تومور مغزی در استخوان و یا ماهیچه عضو بدن

عفونت جدی که با آنتی‌بیوتیک‌ها و یا درمان دیگر بهتر نمی‌شود

بافت عصبی بافت عصبی به نام a

Frostbite

قطع عضو معمولاً نیازمند یک بیمارستان ۵ تا ۱۰ روز یا بیشتر, بسته به جراحی و عوارضاست. این روش ممکن است بسته به اندام یا اندام قطع‌شده و سلامت عمومی بیمارمتفاوت باشد.

قطع عضو ممکن است تحت بی‌هوشی عمومی (به معنی خواب بیمار) یا با بی‌حسینخاعی انجام شود که بدن را از کمر جدا می‌کند.

هنگام انجام یک قطع عضو, جراح تمام بافت‌های آسیب‌دیده را برداشته و تا حد امکانبافت سالم را ترک می‌کند.

یک پزشک می‌تواند از روش‌های مختلفی برای تعیین محل برش و میزان برداشتن بافتاستفاده کند. این‌ها شامل:

سه نوع دیابت عمده وجود دارد: نوع 1، نوع 2 و دیابت حاملگی.

دیابت نوع I: همچنین به عنوان "دیابت نوجوانان" شناخته می شود، این نوع زمانی اتفاق می افتد که بدن نتواند انسولین تولید کند. افراد مبتلا به دیابت نوع I وابسته به انسولین هستند، به این معنی که آنها باید انسولین مصنوعی را روزانه برای زنده ماندن آماده کنند.

دیابت نوع 2: دیابت نوع 2 بر نحوه استفاده از انسولین بدن تاثیر می گذارد. در حالی که بدن هنوز انسولین را تولید می کند، بر خلاف نوع I، سلول های بدن به طور موثر به آن پاسخ نمی دهند. با توجه به موسسه ملی دیابت و بیماری های گوارشی و کلیه، این شایع ترین نوع دیابت است و ارتباطات قوی با چاقی دارد.

دیابت بارداری: این نوع در ن در طول بارداری رخ می دهد زمانی که بدن می تواند به حساسیت نسبت به انسولین تبدیل شود. دیابت حاملگی در همه ن وجود ندارد و معمولا پس از زایمان از بین می رود.

انواع دیابت شایع تر عبارتند از دیابت مونوژنیک و دیابت وابسته به فیبروز کیستیک.

زخم های پای دیابتی به دنبال عوامل متعددی از جمله نوروپاتی محیطی، کاهش جریان خون، فشار کف بالایی و غیره می باشد و خطر مرگ و میر ناشی از مرگ و میر را کاهش می دهد. جنبه های حیاتی مکانیسم بهبود زخم و وضعیت فیزیولوژیک میزبان در بیماران مبتلا به دیابت، انتخاب یک استراتژی مناسب درمان بر اساس پیچیدگی و نوع زخم را ضروری می سازد. علاوه بر آنتی بیوتیکهای سیستمیک و مداخله جراحی، مراقبت از زخم به عنوان یک عامل مهم در مدیریت زخم پای دیابتی در نظر گرفته می شود. این مقاله بر استفاده از مواد مختلف مراقبت از زخم در پای دیابتی تمرکز خواهد کرد. از دیدگاه بالینی، مهم است که مواد مراقبت از زخم را بسته به نوع و درجه زخم تعیین کنید. این مقاله همچنین متخصصان بالینی را با روش ساده ای برای انتخاب مواد مراقبت از زخم در زخم پای دیابتی ارائه می دهد. نکته اصلی: زخم های پای دیابتی یک عوارض مهم دیابت هستند. هیچ روش معمولی در مورد انتخاب مواد مراقبت از زخم در زخم های پای دیابتی وجود ندارد. این مقاله شامل جنبه های اساسی مراقبت و مدیریت زخم است با تاکید ویژه بر انتخاب مواد مراقبت زخم مناسب بر اساس نوع بافت زخم. عوامل خطر زخم پا، طبقه بندی و درجه بندی زخم، باکتری شناسی، رویکرد تیم چند رشته ای، انواع debridement، اهمیت تخلیه، مراقبت از زخم و انتخاب بر اساس پیچیدگی زخم و خواص رژیم پخت در هر دسته بر اساس تجربه بالینی و تمرین بحث شده است.


شیوع افزایش دیابت منجر به بیماری همراه شده است [1]. اثرات بحرانی هیپرگلیسمی شامل عوارض میکروواسکولی (نفروپاتی، نوروپاتی و رتینوپاتی) و عوارض ماکروویوال (بیماری عروق کرونر، سکته مغزی و بیماری شریانی محیطی) می باشد. دیابت یکی از دلایل اصلی قطع عضو اندام تحتانی نیست، که اغلب پیش از زخم های غیر بهبود نیست. خطر ابتلا به زخم پا در افراد مبتلا به دیابت 15 تا 20 درصد است [2]. بیش از 15٪ زخم های پایه منجر به قطع عضو پا یا اندام می شود [3]. چندین مطالعات دیگر مبتنی بر جمعیت نشان می دهد که میزان بروز سالانه جمعیت زخم های پای دیابتی 0.5٪ -3٪ است. شیوع زخم های پا از 2 تا 10 درصد متغیر است [4]. تقریبا٪ 45-60٪ از تمام زخم های پا دیابتی صرفا نوروپاتیک است، در حالی که 45٪ هر دو از اجزای نوروپاتیک و ایسکمیک هستند [5]. تخمین زده شده است که در حدود 15 تا 27 درصد بیماران مبتلا به دیابت به علت عفونت، عمدتا (50 درصد) قطع عضو کمرمانند


برای مقالات بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه فرمایید.

منبع:درمان زخم های دیابتی


زخم های جزئی، کاهش و سوختگی بخشی از زندگی است، اما برای افراد مبتلا به دیابت، آنها می توانند مسائل مربوط به سلامت جدی را ایجاد کنند.


بسیاری از افراد مبتلا به دیابت زخم هایی را ایجاد می کنند که به آرامی بهبود می یابند یا هرگز بهبود نمی یابند. زخم هایی که به خوبی نابود نمی شوند می توانند آلوده شوند.


عفونت می تواند به صورت محلی، به بافت های اطراف و استخوان، و یا به دور از مناطق بدن گسترش می یابد. در برخی موارد ممکن است حتی مرگبار باشند.


زخم پای دیابتی 15 درصد از افراد مبتلا به دیابت را تحت تاثیر قرار می دهد. این زخم های دردناک است که در نهایت منجر به قطع عضو پا می شود.


حتی اگر یک زخم آلوده نشود، می تواند سلامت و کیفیت زندگی فرد را تحت تأثیر قرار دهد. بریدن یا صدمه به پاهایا پاها می تواند درد و رنج و سختی داشته باشد.


حفظ کنترل دیابت می تواند خطر ابتلا به زخم ها و عوارض ناخوشایند، از جمله زخم های پا را کاهش دهد.


یک مطالعه 2013 نشان داد که ارتباط قیمتی بین قند خون و بهبود زخم وجود دارد. افرادی که تحت عمل جراحی برای زخم های دیابتی مزمن قرار می گیرند، احتمالا به طور کامل بهبود می یابند اگر گلوکز خون در زمان جراحی به خوبی کنترل شود.

دیابت باعث می شود که بدن برای کنترل قند خون پایین تر باشد. هنگامی که گلوکز خون باقی می ماند، به طور مداوم بالا می رود، عملکرد سلول های سفید خون را مختل می کند، در نتیجه ناتوانی در مبارزه با باکتری ها می شود.

دیابت، به ویژه اگر کنترل نشده باشد، همچنین با گردش خون ضعیف همراه است. سلول های قرمز خون در گردش خون به آرامی حرکت می کنند. این باعث می شود بدن برای ارائه مواد مغذی به زخم مشکل تر شود. در نتیجه، آسیب ها به آرامی بهبود می یابند یا ممکن است در همه موارد بهبودی نداشته باشند.

آسیب عصبی یکی دیگر از عوامل موثر بر بهبود زخم است. گلوکز خون کنترل نشده می تواند اعصاب بدن را آسیب برساند، به این معنی که افرادی که مبتلا به دیابت هستند، ممکن است به راحتی به راحتی پا را بدون آگاهی از اینکه زخمی شده اند، تضعیف می کنند. این می تواند آنها را از جستجوی درمان جلوگیری کند و زخم را حتی بدتر کند.

ضعف عرق، پوست خشک و ترک خورده، عفونت های ناخن انگور و ضعف های پا، بیشتر در افراد مبتلا به دیابت دیده می شود و خطر ابتلا به عفونت باکتریایی را افزایش می دهد.


برای مقالات بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه میکنید.

منبع:دیابت



زخم حاد نوع غیر اختصاصی، ضایعه اولیه در ایجاد زخم معده است. این حقیقت ثابت شده است که شواهد تجربی از آزمایشگاه و شواهد توصیفی به دست آمده در طی مراحل جراحی و استخراج وجود دارد. با این حال، تعداد کمی از محققان به توجه به زخم های حاد دستگاه گوارش فوقانی توجه کرده اند، در حالیکه ادبیات مربوط به زخم های مزمن فراوان است.

جمع آوری شواهدی از زخم های حاد بسیار دشوار است، زیرا آنها بسیار سریع بهبود می یابند و اکثریت بهبود می یابند بدون اینکه ردیابی شوند. زخم های حاد با رادیوگرافی دشوار است و تنها زمانی دیده می شوند که معده با گاستروسکوپ، عمل جراحی یا غربالگری بازرسی می شود. Selye2 گزارش می دهد که زخم های گوارشی حاد در واکنش زنگ خطر پس از استرس سیستمیک شکل گرفته است. او نشان داده است که تنش های مختلفی که قسمت های زیادی از بدن را تحت تاثیر قرار می دهند، مانند تروما، جراحی، سوختگی، عفونت، خستگی، یا عاطفی


عمدتا دو نوع زخم حاد وجود دارد؛ زخم های تروماتیک و زخم های جراحی 1.

یک زخم تروماتیک مانند یک برش کوچک، ساییدگی از طریق آسیب های بافتی گسترده هنگامی ایجاد می شود که نیروی بیش از قدرت پوست یا بافت های حمایت کننده زیر باشد. یک زخم تروماتیک براساس اینکه آیا درست است یا نه، طبقه بندی می شود.

یک زخم جراحی یا برداشتن و شستشو یا جراحی برای جراحی باز می شود. زخم یکپارچگی پوست را شامل اپیدرم و درم می کند. زخم های جراحی در ارتباط با پتانسیل عفونت در زخم طبقه بندی می شوند: آنها در نظر گرفته می شود یا تمیز، تمیز آلوده، آلوده و یا کثیف. زخم های جراحی که آلوده / کثیف و یا آلوده هستند، گاهی اوقات پس از جراحی باز می شوند، در حالی که عفونت حل می شود و سپس آنها بسته بندی شده بافتند. این به معنای بسته شدن اولیه تاخیر است. بسته شدن زودرس اولیه در این موارد می تواند برای نتیجه ی موفقیت آمیز مضر باشد.


مدیریت زخم شدید در ابتدا شامل موارد اضطراری می شود؛ احیا و بازسازی گردش خون به اندام / منطقه آسیب دیده. آسیب های مرتبط باید در نظر گرفته شود. تامین خون باید بهینه شود، هر گونه بافت ناباروری از بین می رود، زیرا این می تواند به عنوان نقطه مرکزی برای باکتری عمل کند و زخم آبیاری شود. آنتی بیوتیک ها و تتانیس معمولا به صورت پیشگیری استفاده می شود.

مداخله درست می تواند تا حد زیادی بر نتایج بیمار اثر گذارد: اسکار، زمان بهبودی و کیفیت زندگی. با هر زخم حاد، عملکرد پس از عمل زخم و کنترل درد ضروری است. اگر درد به اندازه کافی کنترل نشود، می تواند میزان جذب اکسیژن را کاهش دهد، مرگ و میر و بیماری را افزایش دهد، تحرک را تحمل کند و طول عمر بیمارستان را افزایش دهد.

برای این نوع زخم، انتخاب پانسمان باید بر اساس جذب زخم اگزودا، حمایت از هموستاز و محافظت از زخم از عفونت باشد. این نیز برای مدیریت منطقه پر زخم حیاتی است. سطوح Exudate می تواند در طول فاز التهابی بالا باشد و نشت اگزودا خورنده بر روی پوست اطراف زیر پوشش می تواند منجر به تجمع شود. حفاظت از ناحیه پرای زخم با تهیه فیلم سستی بدون لکه مانند LBF ممکن است مناسب باشد 2.


برای مقالات بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه کنید.

منبع:زخم های حاد


در طی زخم، ناحیه آسیب دیده می تواند با بافت نابارو یا مرده پر شود. این می تواند برای توانایی بدن برای بهبود و ایجاد پوست جدید مضر باشد، بنابراین ممکن است برای حذف این مواد مرده لازم باشد. به این ترتیب، debridement برای تهیه بستر زخم برای ارتقاء سریع و کارآمد درمان ضروری است.

چرا debridement مهم است؟ Debridement ترویج روند بهبود زخم به روش های مختلف است. پوست مرده نه تنها مانع توسعه بافت های سالم جدید می شود، بلکه باعث می شود که منطقه آسیب پذیرتر به عفونت باشد. همچنین می تواند علائم عفونت را پنهان کند، زیرا بافت مرده می تواند بوی و اکسود را افزایش دهد، و آن را برای باکتری ها و دیگر مهاجمان مضر خارجی گسترش می دهد.

چگونه debridement کار می کند؟ گاهی اوقات، debridement به طور طبیعی به لطف خود به توانایی بدن برای از بین بردن بافت مرده رخ می دهد. با این حال، در اغلب موارد، به یک روش پزشکی نیاز دارد. دو دسته مختلف از debridement وجود دارد: فعال و autolytic. Debridement اتوماتیک شامل استفاده از هیدروکلوئید ها و هیدروژل ها برای افزایش رطوبت در منطقه آسیب دیده به منظور تخریب آن، به طوری که بدن به طور طبیعی از بین می رود بافت مرده. debridement فعال شامل حذف کتابچه راهنمای کاربر از مواد necrotic است، و آن را در انواع مختلفی از روش ها، از جمله:

Debridement جراحی: در طی این عملیات، یک متخصص کلیه مواد نایروتیک را با استفاده از یک اسکالپل و فورسپس به طور کامل از بین می برد و موجب تیر زخم خونریزی می شود. شستشوی دندانه دار: این شبیه به دبریدمان جراحی است، به جز اینکه استفاده از قیچی جراحی را شامل می شود. درمان لارو: قرص ها یا لاروهای آنها بر روی زخم قرار می گیرند و در پوست مرده پوست می کنند و بافت سالم را پشت سر می گذارند. همه زخم ها به خوبی برای debridement مناسب نیستند. طبق گفته پرستار تایمز، زخم های حاد معمولا نیازی به حذف بافت مرده ندارند، در حالی که زخم های مزمن مانند زخم های پا یا زخم بیشتر به مواد دست و پا زخم دست می یابند. با این وجود، یک متخصص معالج ارزیابی جامع را انجام می دهد تا تعیین کند که آیا شما نیاز به این روش برای تسهیل بهبود زخم دارید. عوامل مانند وضعیت سلامتی عمومی بیمار، اندازه و محل زخم، احتمال عفونت زخم و حضور اگزودا نیز در بازی وجود دارد.


برای مقالات بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه فرمایید

منبع:دبریدمان زخم



تشکیل اسکار یک پاسخ عادی پس از هر آسیب یا جراحی است؛ این روش جراحی زخم بدن است. بافت اسکار ممکن است تنها پوست سطحی باشد، یا ممکن است بافتهای عمیق زیر پوست، از جمله اعصاب و تاندون، شامل شود.

یک زخم فعال ممکن است قرمز، بلند، قوی و ضخیم باشد. زخم ها می توانند بیش از حد حساس شوند و می توانند حرکت و عملکرد را محدود کنند جراح دست یا متخصص دست شما ممکن است درمان های مختلفی را پس از آسیب دیدن شما بهبود بخشد، کاهش را بسته و سوزن ها برداشته شوند. مدت زمان درمان زخم بستگی به نوع آسیب یا جراحی دارد. درمان مدیریت اسکار ممکن است شامل موارد زیر باشد:

ماساژ اسکرینتی می تواند به کاهش حساسیت کمک کند و مناطقی عمیق تر را که به نظر می رسد "ساقط" کند، از بین ببرد. ماساژ اسکرین کمک می کند تا یک اسکار صاف و متحرک ایجاد شود. شما می توانید از هر نوع کرم ضدآفتاب مانند واکسن، کره کاکائو یا لوسیون دست استفاده کنید. بافت باید در جهت زخم ده دقیقه دو بار در روز ماساژ داده شود. این مفید است 3-6 ماه یا تا زمانی که به نظر می رسد کمک می کند. برنامه های کنترل شده مبتلا به سرطان می توانند مانع از سفتی مفصل های نزدیک و تاندون های زیر پوست شوند. ژل سیلی را می توان بر روی پوست در ورق یا مایع گذاشت (شکل 1). ورق های سیلی می توانند شسته شوند و دوباره استفاده شوند. ژل سیلی خشک می شود به عنوان یک لایه بسیار نازک و در سطوح پوست منحنی که در طول روز حرکت می کنند. سیلی درمان بهترین استفاده از 12-24 ساعت در روز برای 3-6 ماه است. تکه کردن / بسته شدن اسکار می تواند به کاهش تورم و تنش کمک کند. ماساژ، ارتعاش و مالیدن زخم ها با بافت های مختلف می تواند به زخم های بسیار حساس کمک کند. این اتفاق می افتد وقتی که اعصاب در پوست و بافت های عمیق تر آسیب یا جراحی را تحت تاثیر قرار می دهد. اسکار نیز ممکن است در ذرات کمی ساینده فرو ریخته شود. هدف از این کاهش حساسیت به زخم است و برای کمک به پوست و اعصاب در برابر نیروهای عادی زندگی روزمره تحمل می شود. این فرایند "حساس کردن" اسکار می تواند تا 4 ماه طول بکشد. این می تواند به زودی به عنوان پوست و ترمیم بافت ها آغاز شده است. تزریق یا جراحی می تواند برای مشکلات خاص اسکار موثر باشد. زخم زخم یا سایر آسیب های جدی تر می تواند نیاز به درمان تهاجمی داشته باشد. دستکش های ویژه یا درمان موضعی ممکن است برای زخم های سوختگی استفاده شود. بعضی از زخم ها تا یک سال طول می کشد تا بالغ شوند. بنابراین، برخی از تجدیدنظرهای اسکار (جراحی که موجب بروز زخم می شود تا ترکیب شود) ممکن است تا یک سال پس از جراحی / جراحی ارائه نشود. زخم ها روند شفابخش را به پایان رسانده اند، زمانی که نور در رنگ، صاف و دیگر حساس به لمس نیستند. یک زخم تازه (زرد، قرمز، بلند، ضخیم و حساس) باید از نور خورشید محافظت شود. قرار گرفتن در معرض آفتاب می تواند آن را تیره کند


برای مقالات بیشتر به سایت دکتر دهقانی زاده مراجعه فرمایید.

منبع:درد زخم های حاد


ویتامین D ویتامین محلول در چربی است که معمولا در غذاها یافت نمی شود.

منابع خوب ویتامین D عبارتند از غلات غنی شده، شیر غنی شده و ماهی های با محتوای چربی بالا مانند سالمون. این مواد مغذی همچنین در داخل بدن از طریق قرار گرفتن در معرض اشعه ماوراء بنفش از خورشید تولید می شود. ویتامین D جذب شده توسط قرار گرفتن در معرض نور خورشید، مواد غذایی و مکمل های غذایی از لحاظ ارگانیک بودن غیرفعال است و از طریق فرایند شیمیایی که یک گروه هیدروکسیل (-OH) را به یک ترکیب ارگانیک می دهد (هیدروکسیل شدن). این فرایند شیمیایی ویتامین D را به کالسیدیل و کلسیتیرول تبدیل می کند که بدن می تواند آن ها را جذب کند.

امروزه که بیش از یک قرن پس از آنکه سه جایزه نوبل برای کشف ویتامین D اهدا شده است گذشته، شواهد واضحی نشان داده اند که این به اصطلاح ویتامین، در واقع یک هورمون استروئیدی پلیوترروپیک است که مشابه سایر هورمون های استروئید است. نقش ویتامین D در کاهش خطر بسیاری از بیماری های مزمن مانند سرطان های رایج، بیماری های خودایمنی، بیماری های عفونی و بیماری های قلبی عروقی دارای اهمیت زیادی است. هنگامی که پوست زخمی می شود، مقدار بالایی از مصرف ویتامین D موجب ارتقاء بهبود و رسیدن به نتایج بهتر خواهد شد. علاوه بر این ویتامین D باعث ایجاد کاتئلیسیدین یعنی همان پپتید ضد می می شود که سیستم ایمنی بدن برای مبارزه با 

عفونت زخم استفاده می کند.

 

آیا ارتباطی بین ویتامین D و درمان زخم است؟

 

ویتامین D در بدن

ویتامین D در بدن برای جذب کلسیم، رشد و بازسازی استخوان ضروری است. سطح پایین ویتامین D با بسیاری از بیماری های مزمن، شرایط التهابی و افزایش خطر مرگ و میر همراه است. کمبود ویتامین D با سرطان های رایج، بیماری های خود ایمنی، بیماری های عفونی و بیماری های قلبی عروقی همراه است. کمبود ویتامین دی در کودکان باعث ایجاد راشتیسم در کودکان و نرمی استخوان در بزرگسالان می شود. ویتامین D بهمراه کلسیم به جلوگیری از پوکی استخوان در افراد مسن کمک می کند. ویتامین D دارای گیرنده های تقریبا در هر سلول بدن است.

علاوه بر ارتقاء سلامت استخوان، ویتامین D در سایر فرآیندهای بدن مانند مدولاسیون رشد سلولی، عملکرد ایمنی، کاهش التهاب و فعالیت عصبی-عضلانی نقش دارد. بیش از 200 ژن، از جمله ژن هایی که در تکثیر سلولی، تمایز سلولی، آنژیوژنز و آپوپتوز هستند، به ویتامین D نیاز دارند. ویتامین D برای تنظیم سلول ها در بافت های مختلف، از جمله کراتینوسیت های اپیدرمی مورد نیاز است. این کار با اصلاح عوامل رشد و سیتوکین ها انجام می شود. ویتامین D می تواند با افزایش تولید فاکتورهای رشد اپیدرمال و پلاکت ها، بهبود زخم را تحت تاثیر قرار دهد.

 

میزان مصرف

هیئت غذا و تغذیه آکادمی ملی پزشکی حداکثر میزان مصرف (DRI) ویتامین D را بر اساس مصرف روزانه مورد نیاز برای ارتقاء سلامتی استخوان و متابولیسم مناسب کلسیم در بزرگسالان سالم تعریف کرد. DRI ویتامین دی  400 واحد بین المللی (IU) برای کودکان تا 12 ماهگی، 600 واحد برای سنین 1 تا 70 و 800 واحد برای افراد بالای 70 سال است.

 

ویتامین D و بهبود زخم

قرار گرفتن ناکافی در معرض نور خورشید و بیماری های مزمن همچنان به ایجاد کمبود ویتامین D در افراد با سنین مختلف ادامه می دهند. کمبود ویتامین D، مقدار ویتامین دی کمتر از 20 نانوگرم در میلی لیتر تعریف می شود و کمبود آن بین سطوح 20 تا 30 نانوگرم در میلی لیتر، حدود 1 میلیارد نفر در سراسر جهان را تحت تاثیر قرار می دهد.

اخیرا نشان داده شده است که ویتامین D اثرات مثبتی در بیماری های مختلف عروقی با ترویج آنژیوژنز و مهار پاسخ های التهابی ایجاد می کند. مطالعه ای که نقش ویتامین D در بهبود زخم های پوستی در موش های دیابتی ناشی از استرپتوزوسین ایجاد می کند، نتیجه گرفته است که مکمل ویتامین D می تواند به میزان قابل توجهی میزان بهبود زخم را افزایش دهد.

رزاقی و همکارانش تأثیر مکمل ویتامین D بر بهبود زخم و وضعیت متابولیک بدن افراد مبتلا به زخم پای دیابتی را مورد بررسی قرار دادند. یافته های این مطالعه نشان داد که مکمل های ویتامین D بر میزان تثبیت گلوکز خون و میزان کلسترول اثر مثبت دارند. این مطالعه همچنین گزارش داد که ویتامین D میتواند اثر ثانویه ای بر بهبود زخم در اثر بهبود وضعیت کنترل گلیسمی در افراد مورد مطالعه داشته باشد. پس از بررسی رابطه بین ویتامین D و آسیب های فشار و زخم بستر در افراد مسن در خانه سالمندان، کالاوا و همکارانش نتیجه گرفتند که کمبود ویتامین D یک عامل خطر مستقل برای توسعه زخم بستر نیست.

 

نتایج تحقیق

اگر چه ارتباط بین مکمل ویتامین D و بهبود زخم به وضوح مشخص نشده است، ما می دانیم که این ماده مغذی برای حفظ سلامت استخوان ضروری است. کمبود ویتامین D بسیار رایج است و می تواند بر سلامت بدن تاثیر منفی بگذارد. مع کردن کمبود ویتامین D ساده و ارزان است و دارای مزایای سلامتی زیادی است.

برای مقالات بیشتر به سایت

دکتر دهقانی زاده مراجعه کنید.

منبع:

ویتامین D


آخرین مطالب

آخرین ارسال ها

آخرین جستجو ها